با افزایش محبوبیت کی پاپ، برای میلیونها طرفدار جدید بالقوه، این سوال مطرح میشود که کی پاپ چیست؟ و پاسخی که اغلب دریافت میکنند اینست:
1- بیش از آنکه روی تکخوان ها (خوانندگان سولو) تمرکز داشته باشد، به گروه ها اهمیت میدهد. میانگین تعداد اعضای یک گروه کی پاپ پسرانه، 4.47 عضو و برای گروه های دختران، 4.21 عضو است.
2- متن ترانه ها غالبا به زبان کره ایست، اما گاهی اوقات، ابیاتی به انگلیسی (به خصوص برای کورس) هم وجود دارد که مخاطبان بین المللی را جلب کند.
3- خوانندگان کره ای، در مقایسه با ستارگان (ایدل) های کشور های دیگر مثل چین و ژاپن، از شخصیت های برجسته تری برخوردارند.
4- موضوع (تم) اصلی آهنگ ها، عشق است و برخلاف پاپ امریکایی، موضوعات جنسی به ندرت ابراز میشوند- کی پاپ پاک تر (و به شکل مستدل، سالم تر) است.
5- بخش بصری در کی پاپ، عنصر مهمی تلقی میشود، تا حدی که ستارگان (ایدل) های کره ای، برای جذب طرفدار، اعمال جراحی زیبایی انجام میدهند. موزیک ویدئو های کی پاپ، معمولا در مقایسه با ژانرهای دیگر، زنده تر و رنگارنگ ترند.
1- کودکان به شکل موثری تربیت میشوند تا به ستاره های کی پاپ، تبدیل شوند و هیچ کس چشم از هدف برنمیدارد.
2- در کره ی جنوبی، (از لحاظ رعایت حقوق قانونی) وفاداری عمیقی نسبت به لیبل ریکورد وجود دارد. ریکورد لیبل ها، به تنهایی فراتر از یک لیبل هستند. آنها برند های قدرتمندی هستند.
3- کره در رابطه با اعضای گروه های پاپ، بسیار با تدبیر عمل میکند تا بتواند هرچقدر ممکنست، شنونده جذب کند. برای مثال میتوان گروه هایی را نام برد که حداقل یک عضو چینی دارند و میتوانند مخاطبان بالقوه ی چینی را جذب کنند.
4- در ادامه ی مورد سه، اکثر هنرمندان کی پاپ، یک آلبوم را به سه زبان مختلف کره ای چینی و ژاپنی منتشر میکنند یا آلبوم ها و آهنگ های مختلفی را به هریک از این زبانها انتشار میدهند.
اگر گانگنام استایل را فراموش کرده اید، اجازه دهید به شما یادآوری کنم که این آهنگ، همان آهنگیست که در 2012، در آمریکا بسیار مورد توجه قرار گرفت اما در واقع آهنگ گانگنام استایل با اجرای (سای) تنها یک نمونه از آهنگهای پاپ با دقت مهندسی شده ی کره ای بود که بسیار معروفند.
برخلاف موسیقی پاپ در غرب، کی پاپ دارای نازک طبعی، فرمول و رنگ و بوی خاصی است. این تفاوت به دلیل آنست که در کره ی جنوبی، این ستاره های جوان، از سنین پایین و تحت نظر یک لیبل، مدیریت شده اند. مانند استانداردی که در تمام طرح های صادراتی این کشور رعایت میشود، از موزیک هم انتظار میرود که در حد کمال ظاهر شود.
کی پاپ به شکلی که امروز میشناسیم، در دهه ی نود میلادی شروع به شکل گرفتن کرد. اما پس از چند دهه آمیختگی فرهنگی، به مقبولیت امروز خود رسید. فرهنگ غربی که در سالهای 1950 شدیدا مورد اقبال قرار گرفت، کی پاپ را شکل داد. هرچند که حداقل از سالهای 1880 آمریکایی ها و اروپایی هایی در کره زندگی میکردند، اما در جنگ کره بود که ستاره های آمریکایی وارد کره شدند تا برای سربازها برنامه اجرا کنند و بدین گونه، سبک و خصایص فرهنگ پاپ آمریکایی را به همراه خود آوردند.
کنسرت هایی که توسط تشکل uso اجرا میشدند، چهره های فریبنده ای مثل مرلین مونرو را هم شامل میشد، که همچون طوفانی، کشور جنگ زده را در مینوردید. کره ی جنوبی، به شکل ویژه ای پذیرای این سبک غربی بود و در دهه های بعد، آن را با موسیقی خود در هم آمیخت و گروه های دخترانه ای مثل (Ronettes ) و (خواهران اندروز) ایجاد کرد.
در اوایل دهه ی 90 میلادی، تکنو و رپ نیز، پا به صحنه گذاشتند و کی پاپ معاصر شکل گرفت. در پایان این دهه، این ژانر، صحنه ی موسیقی را تسخیر کرد. امروزه کی پاپ، تنها یک ژانر موسیقی نیست، بلکه خرده فرهنگیست در میان نوجوانان.
حتی اگر شما به زبان کره ای صحبت نکنید، موزیک ویدئو های کره ای به شکلی مهندسی شده اند که برای تمام بیننده ها جذاب باشند. کنار هم قرار گرفتن رقصی طراحی شده ( همانطور که در گانگنام استایل، به گونه ای برای این موسیقی خاص طراحی شده بود که قابل تشخیص و تکرار برای طرفدارها باشد) پس زمینه های بصری زنده، و ترکیب موسیقی با اجرا کننده هایی خوش لباس و مد روز، این امکان را فراهم میکنند که ویدئو در یاد بینندگان باقی بماند.
هیجان انگیز بودن رنگها و رقص های کی پاپ، نوعی بی نظمی طوفانی را القا میکند که در پس آن سالها تجربه و محاسبات دقیق وجود دارد. (سای) زمانی در امریکا به شهرت میرسد که پیش از آن، زمان درازی را صرف کسب شهرت در موطن خودش کرده.
در کره ی جنوبی، مسیر ستاره شدن بسیار طولانیست و کمپانی های بزرگ ضبط، جستجو برای کشف ستاره های نسل بعد را زمانی آغاز میکنند که این ستاره های آینده کودکانی ده ساله هستند.این کودکان، در کنار هم شبیه یک جامعه ی موسیقی، آموزش میبینند و مهارت های خواندن، رقصیدن و روابط عمومی را کسب میکنند.
زمانی که فرهنگ غرب، نسبت به این گونه تمرینات بدبین بود، دولت کره ی جنوبی، حمایت های خود را از کی پاپ، به عنوان یک سنگ بنای فرهنگی و یک صنعت پول ساز، افزایش داد و با کمک به انتشار این ویدئو ها در رسانه های جمعی و فرآیند کشف ستاره های جدید، نقش بزرگ اقتصادی خود را ایفا کرد.
در این کشور، هر سال حدود 60 گروه موسیقی جدید، تشکیل میشود. هرچند که ممکنست همگی آنها به شهرت بین المللی نرسند، اما توانایی کی پاپ برای رشد دادن ستاره های بالقوه، تاثیرگذارست. آغاز به کار گروه های جدید، به گونه ای است که همهمه هایی را در پی دارد و غالبا برای اولین بار در یک برنامه ی تلویزیونی ظاهر میشوند یا برنامه ی افتتاحیه ای برای گروه جدید، برپا میکنند.
نمیتوان گفت مداخله ی دولت به تنهایی، از صنعت کی پاپ حمایت میکند. همانطور که گروه های پسرانه ی آمریکایی و اروپایی، تماشاگر محور هستند (مثل وان دایرکشن)، پشتوانه ی کی پاپ، آنقدر کلان و گسترده هست که بتواند حکمفرمایی این صنعت را بر صحنه های موسیقی، تا سالها تضمین کند.
ستارگان کی پاپ، در وهله ی اول، با ظاهر آراسته، اجراهای زنده ی با کیفیت و اجراهای ضبط شده ی سطح بالا و اهمیتی که برای ارزش های طبقه ی متوسط قائلند، شناخته میشوند. همین ویژگی آخر، عمیقا در موفقیت کی پاپ، در سایر نقاط دنیا تاثیرگذار بوده است. این ارزش ها، موجب شده است که صرفنظر از تفاوت های زبانی، صدای کی پاپ در سایر نقاط دنیا نیز، شنیده شود.
سه لیبل بزرگ سرگرمی (اس.ام)، (وای.جی) و (جی.وای.پی) در اکثر صحنه های موسیقی کره حضور دارند و تقریبا تمام اجرا کنندگان ژانر کی پاپ را مدیریت میکنند. این آژانس ها هستند که ستاره ای بالقوه را استخدام میکنند، آموزش میدهند و سرپرستی میکنند. برآورد شده است که هزینه ی تولید یک ستاره ی کی پاپ، میلیون ها دلارست.
کی پاپ برخلاف موسیقی معاصر غربی؛ به عنوان یک خرده فرهنگ، رسوم و قوانین خودش را دارد. برای مثال، انتظار میرود ستاره های جوان تر یا جدیدتر، اگر در مراسمی با قدیمی تر ها یا مسن تر ها روبرو شدند، به آنها تعظیم کنند. اگر چنین نکنند یا به گونه ای رفتار کنند که نشان دهد خود را برتر یا معروف تر میدانند، باید انتظار داشته باشند که توسط رسانه ها و طرفداران، مورد انتقاد قرار بگیرند.
در داخل یک گروه هم، سلسله مراتبی وجود دارد که در رفتار اعضا، روی صحنه و پشت صحنه باید رعایت شود. رهبر گروه را سن و سال یا مدیریت، مشخص میکند. درحالی که رهبر گروه، معمولا کسی است که از بقیه بزرگتر است، جوان ترین عضو گروهست که موفقیت گروه را تضمین میکند. به این عضو مکنه 막내 ( maknae) گفته میشود که عنصر جذابیت و بامزگیست که مستقیما متناسب با امتیازات دریافتی گروه است.
بعضی عبارات در کی پاپ، برجسته ترند یا غالبا تکرار میشوند مثل عبارتی در گانگنام استایل که ممکنست از آن اوپا (oppa ) را به خاطر داشته باشید که در متن موزیک، به یکی از اعضای مرد گروه اشاره دارد. همانطور که هابه (habae ) به عضو جوان تر یا کم تجربه تر گروه اشاره میکند.
واژه ی ساسنگ (sasaeng ) به طرفدارانی اشاره میکند که به شکل وحشتناکی وفادارند و به اعضای گروه میچسبند. از لحاظ آماری، ساسنگ ها طرفداران دختر هستند که بین دوازده تا هجده سال سن دارند و کارهای خطرآفرینی از آنها سر میزند مثل کرایه کردن تاکسی برای تعقیب و گریز و دنبال کردن اتومبیلی که عضو گروه مورد علاقه شان در آن حضور دارد. در همین زمینه، در سال 2013 دولت اقدام به وضع قانونی برای حمایت از حریم خصوصی ستارگان در مقابل آزار طرفدارانشان کرد، چیزی که مشابه آن هنوز در غرب وجود ندارد.
درحالی که جذابیت کی پاپ واضح و آشکارست، گروهی معتقدند ستاره هایی که همگی به یک شکل آموزش دیده اند، به شکل اجتناب ناپذیری شبیه هم خواهند بود.
هرچند شاید کلید موفقیت کی پاپ همین باشد:
سرمایه گذاری روی چیزی که به یقین، درآمدزا خواهد بود.
منبع: https://www.plaza.ir/140010/301627/what-is-kpop-best-songs/
