چند وقت پیش برنامه ای دیدم که یک شرکت ژاپنی، خدمات ویژه ای ارائه می داد. مشتری های این شرکت خاص بودند و سفارش های منحصر به فردی را درخواست می کردند.
در این شرکت بازیگرانی استخدام بودند و متناسب با نیاز مشتری ،برایشان نقش بازی می کردند.
مثلا مردی آمده بود و دلش خانواده می خواست.
همسرش فوت کرده بود و فرزندانش به دلیل مشغله کاری فرصت نداشتند که به او سر بزنند.
حس بودن با خانواده ،آن حس های خوبی که در گذشته داشت را دوباره می خواست تجربه کند.
درخواستی که به شرکت داد ، داشتن همسر و یک فرزند دختر بود تا چند روزی با او زندگی کنند.
شرکت هم دو بازیگر زن متناسب با نیاز مرد انتخاب کرد و آن دو روانه خانه مرد شدند.
بازیگران حرفه ای به قدری خوب در نقششان
فرو رفته بودند که کاملا حس یک خانواده را به مرد می دادند. مرد با اینکه می دانست این ها واقعی نیست اما به لحاظ روحی بسیار خشنود بود. انگار داشت با همسر و دختر واقعی اش حرف می زد و با آنها خوشحال بود و می خندید.
راستش را بخواهید با دیدن آن صحنه ها کمی دلم گرفت و از طرفی با خودم گفتم :یک انسان ممکن است همه چیز داشته باشد اما همه این ها بدون عشق ،بدون همراه و بدون دوستان و آشنایان بی معناست.
و اینکه تنهایی ، آدمی را به چه سوهایی می برد که حاضر است برای داشتن حس های نداشته اش دست به تدبیری عجیب و خلاقانه بزند.
تدبیری که حقیقت ندارد ولی به شدت
التیام بخش است.
با این حال بعدتر که به آن فکر کردم ، دیدم اگر شرایطی برایم فراهم شود حتما من هم به چنین شرکتی می روم و درخواست می دهم.
مثلا برای اینکه عشق را تجربه کنم .
عشق واقعی ؛ همراه با گذشت ،احترام و مهربانی.
تجربه داشتن یک همسر خوب و یا شاید یک فرزند.
خب ، چه اشکالی دارد که حس هایی را که نداشتم ، تجربه کنم؟
اگر شما بودید دلتان نمی خواست در تجربه ای که نداشتید ، سهیم شوید؟
هر کسی چیزی از زندگی می خواهد و انتظارات افراد متفاوت است. گاهی به آن می رسند ، گاهی خیر و گاهی هم زمان لازم است . با همه این ها همیشه چیزی هست که تجربه نکرده ایم یا زمانی که فرصتش را داشتیم به سمتش نرفتیم .
خوب فکر کنید و ببینید آیا دلتان می خواهد
خودتان را به شیوه آن شرکت ژاپنی درمان کنید و شرایطی را که ندارید هر چند کوتاه، تجربه کنید؟
جواب من که معلوم است. پاسخ شما چیست؟
