از روی که کرونا وارد کشور شد زندگی یه شکل دیگه ای به خودش گرفته و همه چیز عوض شده. از روزای اول اسفند قرنطینه ما شروع شد و فقط واسه خرید به فروشگاه می رفتیم. انقدر تو این مدت بیرون نرفتیم که احساس می کنم فوبیا بیرون رفتن و دیدن مردم گرفتم. واسه خرید آجیل و خشکبار عید که کلی سختی کشیدیم. آجیلارو خریدیم و مامانم برای این که ضد عفونی بشه همه رو تو ماهیتابه تفت داد تا داغ بشن. بعدشم چند روز یه گوشه گذاشتشون تا خیالش کاملا راحت بشه. بقیه خرید هارو هم که یا با الکل ضد عفونی می کردیم یا اگه قابلیت شست و شو داشتن، می شستیمشون. همه اینها به کنار کلی دلمون برای افراد فامیل و دوستامون تنگ شده. واسه دورهمی ها و دید و بازدیدهایی که داشتیم. یادش بخیر قدیما که مامان بزرگم زنده بود همیشه یه کاسه آجیل میذاشت رو میز که همه نوه ها بخورن و کلی لذت می برد از این جمع شدنامون. اما الان که آجیلارو می بینم دلم واسه اون روزا تنگ میشه. دیگه کسی نیست دورهم جمع شیم و عید دیدنی بریم. ایشالا که این دوران زودتر تموم شه.
