توی دنیایی که شیرآلات از طلا میسازن و یه عده از گرسنگی میمیرن
توی دنیایی که هابل میره فضا ولی یه بچه کوچیک در حسرت یه عروسک ساده ست
مشکل کجاست؟
اتم رو شکافتیم ولی فقر رو نه.
یعنی نمیتونیم؟ نمیدونیم؟ نمیخوایم؟؟
نه! ما نمیفهمیم.
ما نمیفهمیم چی به نفعمونه.
نمیفهمیم اشتراک گذاشتن اطلاعات با نفر بغلی به نفعمونه. نمیفهمیم و فکر میکنیم زرنگیم یا این درسته! بالاخره درست و غلط نسبیه!
یه چرخش ساده ست که کاری به قانون جذب و فلان و کائنات و این چیزا نداره، یه نگاه کردن ساده ست. مثل یه رابطه دو نفره که حالا جای دو نفر 1000 نفر بذاریم. شایدم 1000000 شایدم بیشتر.
چقدر در ارتباط دو نفر ممکنه محبت کنی و محبت دریافت کنی؟ حساب کتابش راحت تره... هست.
ولی وقتی بیشتر میشه گمن شافت میره به سمت گزل شافت، چون دقیقا نمیبینی چی میدی و چی میگیری، ایمانت کم میشه به برگشتن.
ما نمیدونیم منفعت ما اینه که همه عادلانه از منابع استفاده کنن. نمیدونیم غذا برای همه هست. دارو برای همه هست. نمیدونیم اولویت ها رو چطور براساس منفعت ها بچینیم. وگرنه دلیلی داره انقدر داروی لاغری بسازیم و دیابت هنوز درمان نداشته باشه؟
