واژه پلیمر از کلمات یونانی گرفته شده است که از دو بخش(POLY) به معنای بسیار، چند تا و (MEROS) به معنای قسمت پاره ، قطعه تشکیل شده است.
در فرهنگستان زبان و ادب فارسی استفاده از کلمه بسپار به جای پلیمر مصوب گردیده است. بسپار از ترکیب 2 بخش "بس" یعنی بسیار و "پار" یعنی پاره یا قطعه، که روی هم معنی پاره ها (قطعات) بسیار را می دهد که دقیقأ معادل کلمه پلیمر است تشکیل شده است.
صنعت پلیمر در سال 1868 میلادی (1247 شمسی) با تولید سلولوئید توسط جان وزلی هیت (John Vesley Hyat) آغاز شد و از اولین وسایلی که به وسیله آن ساخته شد شانه ، برس و توپ بیلیارد بود.
پلیمرها دسته بزرگی از مواد هستند که از اتصال تعداد زیادی مولکول کوچک تکراری (مونومر) تشکیل می شوند. هر پلیمر از زنجیره های بلندی تشکیل شده است که از اتصال تعداد زیادی مولکول کوچک به یکدیگر به دست می آیند. پلیمرها ممکن است آلی (organic ) یا غیرآلی(inorganic) باشند. بسپارها به دو دسته بسپارهای طبیعی و بسپارهای مصنوعی تقسیم می‌شوند.
بسپارها از نظر اثر پذیری در برابر حرارت به دو دسته گرمانرم‌ها (ترموپلاستیک‌ها) و گرماسختها (ترموست‌ها) تقسیم می‌شوند. گرمانرم‌ها، پلیمرهایی هستند که در اثر گرم کردن ذوب می‌شوند در حالی که گرماسختها، بسپارهایی هستند که در اثر گرما ذوب نمی‌شوند بلکه در دماهای بسیار بالا به صورت برگشت‌ناپذیری تجزیه می‌شوند. بسپارها دارای خواص ویسکو الاستیک هستند و منشأ این پدیده، در گرمانرم‌ها گره خوردگی زنجیره‌ها و در گرماسختها گره خوردگی زنجیره‌ها و اتصالات شبکه‌ای آن‌ها در هم است.
روش اتصال مولکولها به یکدیگر را پلیمر یا پلیریزاسیون می نامند.
امروزه این مواد جزیی از زندگی روزمره ما به حساب می آیند که با توجه به نقش پلیمرها در زندگی بشر مطالعات پیرامون این مواد بخشی از تحقیقات محققان در این زمینه گردیده است.
