فرانک لوید رایت
ترجمه : فرزانه طاهری
مي توان گفت در آن چيزي كه قرار است از پلان زاده شود، پلاني كه در ذهن معماري شكل گرفته و نگه داشته شده است،
مسئله سبک اهمیتی اساسی دارد آنچه ما « استاندارد كردن » مي ناميم اصلي است اساسي در منطق پلان كه در معماري بكار گرفته می‌شود .
در همه چيزها در طبيعت اين گرايش به تبلور و تجسد ديده مي شود؛ گرايش به شك لگيري و بعد همنوايي، كه اين را به راحتي مي شود ديد.
در دوره سيال و انعطاف پذير ( پدیدار) شدن ( فرم ) ، مثل زمان تهیه پلان، امكانات حد و مرزي ندارند.
ممكن است در آن دوره جلوه هاي تازه اي از دل فكر يا اصلي كه در ذهن است زاده شوند.
به محض آن كه فرم حاصل شد، اين امكان سيلان خلاق هم از دست مي رود.
سبك هاي معماري جزء لاينفك استاندارد كردن اند.
در طي فرايند شكل گيري هيجان انگيز و پربارند. (آنها) به محض آن كه اين فرايند به پايان رسيد به زندان روح و فكر خلاق بدل مي شوند.
به محض آنکه سبک مستقر شود به عصاي دست ن ابينايان و چوب كاهش مي يابد و سبك كار بيشتر « سبك ها » زير بغل افليجان و مددکار ناتوانان بدل مي شوند.
همچنین بخوانید : اعلام نتایج مسابقه معماری بانوی هنگامه هاشمی
وقتي انسانيت رشد كند، توسل به مي شود. چرا كه رشد انسانيت همانا قدرت خلاقة بيشتر فرد است؛
يعني آن كيفيتي در تك تك اجزاء افزايش م ييابد كه زماني با زحمت فراوان به وسيلة كل حاصل مي آمد. پس غير منطقي نيست اگر به تنوعي غني تر در عين وحدت اميد ببنديم.
بنابراين، بايد به فكر و احساس، مراقب اين گرايش بسيار مفيد در ذات ذهن انسان، يعني گرايش به استاندارد كردن بود.
بايد « شكل گيري » هنگام كه ديگر اميد نجاتي برايش نماند « جا بيندازد » گوش به زنگ بود و آن را زير نظر داشت.
چرا كه ممكن است يك شبه فرم را طوري و ما بمانيم و جنازة مادة خلاقمان.
پس استاندارد كردن صرفًا وسيله اي است، البته ضروري، كه بايد در استفاده از آن در كليه موارد ، جز موارد صرفًا تجاري جانب اعتدال را نگه داشت. اين وسيله وسيله اي است مطلوب براي معماران؛
البته اگر تا حدي به كار برده شود كه روح را آزاد بگذارد تا هر وقت خواست، شايد هر وقت به آن مظنون شد، نابودش كند. و بايد تا حدي به كار برده شود كه به يك سبك، به يك قاعدة انعطاف ناپذير، بدل نگردد.
