برای طراحی اولیه حروف یکی از راه ها نوشتن حروف با دو مداد است. دو مداد به نوعی کپی قلم است، با این تفاوت که فقط دو خط بیرونی کشیده می شود. سپس امکان تصحیح آماده است.
ضخامت قلم که طراحی اصلی فونت را انجام می دهد، تعیین کننده ی مشخات اصلی تایپ است. در طراحی هر نوع تایپ فارسی، در وهله ی نخست با چسباندن دو مداد به یکدیگر، خطوط اصلی تایپ طراحی می شود، آنگاه به تصحیح و تنظیم های بعدی پرداخته می شود. طراحی اولیه نقشی اساسی در استخوان بندی اولیه دارد.
در طراحی تایپ های لاتین ما می بینیم که چگونه نوشتن با قلم مبنای طراحی تایپ ها بوده است. نوع به دست گرتن قلم، و زوایای حرکتت قلم، در طراحی تایپ ها نقش اساسی داشته است.
خط نسخ که الگوی طراحی فونت های عربی و فارسی بوده است، در طی قرن ها کتابت قرآن مجید، از لحاظ زیبایی شناسی و خوانایی به تکامل و پختگی کامل رسیده بوده است. بنابراین الگو قرار دادن این خط، راهنمایی درست و به جا برای طراحان فونت عربی و فارسی بوده و خواهد بود.
ساختار فرم حروف در الفبای نسخ در چند صد سال گذشته تغییر چندانی نکرده است. ما به عنوان خواننده، برای درک یک نوشته به ثبات فرم های حروف تکیه داریم.
طراحی حروف که ترکیبی از دستور و قاعده ی شکل خط ها و گرامری تصویر است، ما را قادر می ساز بدانیم در حال نگاه کردن به یک ب هستیم نه ج.
اگر طراحی حروف نسبت به شکل اصلی زیادی به بی راهه رود موجب می شود به سختی قابل تشخیص و شناخت شوند. با این حال، ده ها قلم مختلف وجود داردکه می توانیم آنها را به راحتی بخوانیم.
یک قلم، سیستمی بسته از اکتشاف اسلوبی است. در هر قلم شکل های اصلی هر حرف طبق معیارهای یکسانی تغییر می کند. هر قلم منطق درونی خود را دارد که در عین این که تابع فرم های اصلی حروفش است، دامنه ی نامحدودی از واریاسیون را فراهم می آورد.
ضخامت کلی خطوط، در تناسب با ارتفاع، وزن آنها نامیده می شود. ضخامت حرف بزرگ I با وزن معمولی، برابر با یک هفتم ارتفاعش است. گوناگونی وزن در یک قلم چیزی است که اساس یک خانواده را شکل می دهد. وزن های استاندارد در یک خانواده اغلب شامل نازک، متوسط (یا معمولی) و سیاه یا سنگین است.
