هفته گذشته یک روز قبل از تعطیلاتِ چند روزه بعد از دو سال فراگیری ویروس کرونا، از رشت راهی تهران شدیم، چند تا کار نکرده داشتیم که باید توی این تعطیلات بهشون رسیدگی میکردیم. به محض رسیدن به عوارضی متوجه ترافیکِ شدید، پشت عوارضی رشت شدیم، حجوم مسافران از سایر شهرهای کشور به رشت، یا بهتر بگم به شمال، اول از هر چیزی احساس رهایی و آزادی که در مردم ایجاد شده بود باعث خوشحالیمون شد، اما از لایه های اولیه این برخورد که گذشتیم، رسیدم به تفاوت مسیر ترافیکی زندگی خودمون. وقتی همه عازم رشت بودن ما عازم تهران بودیم. چرا؟ از این چرایی کوچیک رسیدم به پاسخ های پیچیده، رسیدم به انتخابهای ما رسیدم به یک سبک زندگی.
زمانیکه همه ی نزدیکان ما به فکر بودن تا دو تومنشون رو بکنن سه تومن، تا از کارشناس بشن کارشناس ارشد، از رئیس بشن مدیر، وقتی همه دنبال این بودن که خونشون رو از آزادی بببرن مرزداران، وقتی همه به فکر خریدن باغ و باغچه اطراف تهران بودن، ما کار در بزرگترین شرکتهای ایران رو بدون کوچیکترین حاشیه ای رها کردیم و فارغ از تمام معادلات برای بیشینه کردن سود مالی تصمیم گرفتیم کیفیت زندگیمون رو افزایش بدیم، کیفیتی که ساختارش با پول شکل نمیگرفت، کیفیتی که مبناش پول نبود.
هیچ کس با هیچ معادله منطقی نمیتونه تایید کنه سبک زندگی ما بعنوان اقلیت درسته یا بقیه به عنوان اکثریت، ولی چیزی که مثل روز برای هر دو قشر روشنه، اینه که ما اقلیت هستیم و اکثریت در حال بیشینه کردن سود مالی هستن، حتی اکثریت تصمیم مارو درک هم نمیکنن شاید گاهی مذمت هم بشیم بابت رها کردن ها و ریسک کردن هایی که مبناش دل بود نه پول.
پیش خودم فکر کردم تعداد زیادی از آدمهای توی این ترافیک شاید زمینی، باغی ویلایی دارن که با سختی فراهمش کردن تا روزی ساعتی هفته ای از تهران گریز بزنن و برن اونجا تا آرامش داشته باشن، ولی ترجیح میدن بخش عمده تری از عمرشون رو در جایی باشن که باور دارن آرامشی در کار نیست، آسایشی در کار نیست، اما دو دوتای اونها چهارتاست و دو دوتای ما بی نهایت.
این ویژگیهائیست که اقلیت و اکثریت رو تشکیل میده و تفاوت بین این دو قشر رو ایجاد میکنه، تفاوتی که درست به اندازه تعداد اونها زیاد و قابل توجهه و هر روز این دو خط موازی از هم فاصله بیشتری میگیرن و عرصه بر اقلیت تنگتر میشه هرچقدر که اقلیت به دنبال نقاط دورافتاده و کور و بکر برای دور شدن از این اکثریت میرن، اکثریت به دنبال این مکانها برای فرار موقت از زندگی شهری میرن و این تضاد و تناقض دائمی عرصه را بر هر دو تنگ تر خواهد کرد.
