بعد از مدتهای مدیدی بعد از شام نشستم پای اخبار شبکه دو و بعد اخبار گزارش ویژه خبری بود .
اندر باب اینکه این همه ادم چرا رفتن تو مجلس خبرگان ثبت نام کردن و چرا تعداد کثیری رو بدون دلیل از این حق منع کردند .
خلاصه بحث جذابی بود – و این مثال هی تکرار میشد در این مباحثه که :
قانمیاجام فلانین یانسین
برای اولین بار از یه برنامه خوشم اومد اونم چون هیچ کدوم از طرفین نتونست حرف خودش رو به کرسی بنشونه و برای اولین بار از رسانه ملی مصداق مثال قانمیاجام رو به عینه دیدم . . .
چیزی که برای من به عنوان یک شهروند هراس انگیز است تفاوت در تعریف و اولویت مفهوم ” امنیت” است. من به عنوان شهروند تشکیل مجلسی را که تنها یک جریان خاص مجوز ورود به آن را دارد و بخش قابل توجهی حتا اجازه فکر کردن به آن را ندارند، بستر اصلی تفرق، احساس بیگانگی و در نهایت ناامنی می دانم همچنانکه بی اعتنایی به ده ها شاخص امنیت ساز که یکی از آنها توجه به مراکز یا تریبون هایی است که افراطی گری را تبلیغ و ترویج می کنند، بخشی که باید متکفل ” امنیت” باشد اما به من می گوید که مدیر یک کانال ماهواره ای پخش موسیقی را دستگیر کرده و عامل اصلی ماجرای حمله به سفارت عربستان را نیز که در خارج از کشور بوده به داخل کشانده و بازداشت کرده و این دومی را در حالی می گوید که هنوز برخی از عالی ترین مقامات کشور ضمن محکوم کردن آن ماجرا می گویند بخاطر آن نباید جوان های معتقد و وفادار را سرزنش کرد! تفاوت بین تعریف ما از امنیت در یک قطب جامعه و آنها در قطب دیگر جامعه ، زیاد و به شدت نگران کننده است.
