در قسمت اول گفتیم: متاورس (Metaverse) یک واژه مرکب متشکل از meta به معنی فراتر و universe به معنی جهان هستش و از همین رو می تونیم این کلمه رو فراتر از جهان ترجمه کنیم.
به گزارش رسانه خبری صدای امید، اگر بخوایم بیشتر در مورد پروژه متاورس و واقعیت افزوده بدونیم بهتره که با سه مفهوم کلیدی اون آشنا بشیم. یعنی مفاهیم حضور (presence)، تعامل پذیری (Interoperability) و استاندارد سازی (Standardization) حضور یا presence عبارت است از احساس بودن در فضای واقعیت مجازی به شکل واقعی و ملموس و در کنار سایر افراد. نتایج چند دهه تحقیق نشان میده که کیفیت تعاملات آنلاین با ایجاد حس حضور واقعی در این فضا رابطه مستقیم داره. این حس حضور از طریق فناوری های واقعیت مجازی مثل نمایشگر هایی که روی سر قرار می‌گیرن، ایجاد میشه. مفهوم کلیدی دوم در ارتباط با متاورس تعامل پذیری هستش. خب حالا مفهوم تعامل پذیری در متاورس چیه؟ تعامل‌پذیری در واقعیت مجازی به این معناست که ما در متاورس می‌تونیم از مقصدی به مقصد دیگر بریم، درحالی‌که تمام دارایی ها و عناصر دیجیتالی خود اعم از آواتار و آیتم‌های مجازی جمع‌آوری شده رو به همراه داریم. مثلاً می تونید پوسته اسلحه ای رو که در بازی کانتر استرایک خریدین، در بازی فورت نایت استفاده کنین یا از طریق فیسبوک و بقیه سوشیال مدیا ها به دوستانتون هدیه بدید. یا مثلاً می تونید با ماشینی که در بازی راکت لیگ یا حتی وب سایت پورشه طراحی کردین در بازی روبلاکس مسابقه بدید. میرسیم به مفهوم سوم که استاندارسازی هستش. این مفهوم قابلیت تعامل پذیری بین پلتفرم ها و سرویس های مختلف در سرتاسر شبکه متاورس رو ممکن میکنه. استاندارد هایی که برای متاورس در نظر گرفته شده، استفاده گسترده از اون رو در سرتاسر دنیا ممکن می کنه.
از نظر خیلی از افراد، ما همین الان هم به نوعی در متاورس و دنیای توام با واقعیت افزوده زندگی می‌کنیم. چرا که بخش قابل توجهی از زندگی ما کاملا دیجیتالی شده. اما احتمالا زمان نسبتا زیادی باید بگذره تا در دنیای واقعی، متاورسی در حد و اندازه فیلم «بازیکن شماره ۱ آماده» شاهد باشیم. چون که هنوز موانع متعددی برای تحقق متاورس وجود داره. بزرگ‌ترین مانع شاید محدودیت های سخت‌افزاری و قدرت پردازش کنونی باشه. در حال حاضر، شبکه جهانی اینترنت و قابلیت های پردازشی در سراسر جهان هنوز قادر به پشتیبانی پایدار از دنیای دیجیتال و واقعیت افزوده در این سطح جهانی نیستن که بتونن همزمان میلیون ها کاربر رو مدیریت کنن. البته حتی اگه این سطح از شبکه و قدرت پردازشی موجود باشه، مصرف انرژی چنین فرآیند هایی هم برای شبکه های برق و هم برای محیط زیست مشکلات فراوانی ایجاد خواهد کرد.
با وجود همه این چالش ها و مشکلات، متاورس و واقعیت افزوده اون به احتمال زیاد اجتناب ناپذیر خواهد بود. گر چه کاربران آینده ممکنه این فناوری رو تنها تحت عنوان اینترنت بشناسن ولی نکته اینه که قرار نیست برای گذار از عصر اینترنت به متاورس دکمه ای فشار داده بشه. بلکه متاورس به‌تدریج توسعه پیدا می کنه و دنیا رو فرا می گیره. همونطور که هیچ کس متوجه گذر از اینترنت نسل اول به نسل دوم نشد، توسعه و پیشرفت متاورس هم با حضور گسترده تر افراد در دنیای مجازی و پیوند زدن هرچه بیشتر هویت شون به زندگی دیجیتالی و مجازی، به‌طور طبیعی اتفاق خواهد افتاد.
یک دید کلی در مورد پروژه متاورس و واقعیت افزوده و نحوه عملکرد اون به دست آوردیم. در این قسمت از مقاله قصد داریم به ارتباط متاورس با تکنولوژی بلاکچین و ارز های دیجیتال متاورس بپردازیم. در دنیای متاورس مسئله ای به نام مالکیت محل بحث فراوانی داره. فرض کنید در یک بازی با واقعیت افزوده لوازم و تجهیزاتی خریداری کردین. حالا میشه این سوال رو پرسید که در این چنین دنیایی چطور میشه مالکیت فردی رو مطرح کرد. استفاده از ظرفیت های فناوری بلاکچین در اینجا مورد توجه قرار می گیره.
توکن های NFT به عنوان ابزاری برای اعمال مالکیت در فضای متاورس کاربرد دارن. اگر سابقه فعالیت در بازار ارز های دیجیتال و فناوری بلاکچین رو داشته باشین به احتمال زیاد با مفهوم توکن های مبتنی بر NFT آشنایی دارین. توکن های NFT که به توکن های غیرقابل تعویض هم معروف هستن، برای اثبات مالکیت فردی در دنیای مجازی کاربرد عالی از خودشون نشون دادن. دو پلتفرم بازی Decentraland و Sandbox از جمله پروژه های موفق و شناخته شده NFT در این حوزه به شمار میان. در اصل این دو پلتفرم نوعی بازی هستند که گیمر ها در اون در ازای انجام فعالیت های خاصی می تونن با استفاده از توکن‌های NFT مالکیت خودشون بر عناصر درون بازی رو تثبیت کنن. دقیقا همین مفهوم برای متاورس هم پیاده سازی میشه و کاربران می‌تونن مالکیت اقدامات و فعالیت های خود در این دنیای مجازی و آنلاین رو از طریق توکن‌های NFT رهگیری و اثبات کنن. اگر با توکن های NFT آشنایی کافی ندارید..
توکن‌های غیرقابل تعویض نوع خاصی از دارایی‌های رمزنگاری هستن که به دارندگان این امکان رو می‌دن تا مالکیت خودشون رو بر اقلام واقعی یا دیجیتال که البته مورد دومی مهم‌تر از همه هست اثبات کنن. این موارد ناملموس می‌تونه شامل مواردی مانند نقشه‌های املاک مجازی در بازی‌هایی مانند The Sandbox و Decentraland، آثار هنری دیجیتالی مانند Beeple’s Everydays – The 2020 Collection، و حتی تصاویری از میمون‌های کارتونی باشه. اگرچه این ممکنه برای بعضی از افراد کاملاً غیر عادی به نظر بیاد، اما باید درک کنین که در دنیای دیجیتال امروزی که روز به روز در حال پیشرفته، احراز هویت یا اعمال یا اثبات مالکیت بر چیزهایی که هر کسی می‌تونه به راحتی ضبط، کپی یا دانلود کنه بسیار دشوارهست.
یا مثلا تصور کنید شما یک هنرمندی هستین که آثار هنری دیجیتالی برای شرکت های بازی طراحی می کنه و می‌خواد به تنهایی کار کنه و آثار هنری دیجیتال خودش رو آنلاین بفروشه. برای رسیدن به این هدف، باید راهی برای علامت گذاری و ردیابی مالکیت دارایی دیجیتال خودتون پیدا کنین تا به خریداران بتونین ثابت کنین که دارایی اصلی داشته ن و نه فقط یک اسکرین شات. در غیر این صورت، چه فایده ای داره که پول خودتون رو خرج کنین و هزینه کنین؟
اینجاست که NFT ها وارد می شوند.NFT ها یا توکن‌های غیرقابل تعویض، دارایی‌های دیجیتالی قابل مبادله هستن که با خود اطلاعاتی دارن که بیان میکنه« شخصی که این آدرس کیف پول رمزنگاری رو کنترل میکنه، مالک یک فایل رایانه‌ای هست که در این مکان ذخیره شده ».این فایل، همانطور که در مورد اون بحث کردیم، می تونه هر چیزی از تصویر گرفته تا GIF یا کلیپ صوتی باشه.
از این مطلب خوشت اومد؟ ادامه‌شو اینجا بخون: متاورس چیست؟ به زبان ساده (قسمت آخر)
نکته جالب در مورد NFT ها اینه که حتی اگر 1000 کپی از یک تصویر یا فایل تهیه کنین و به همان تعداد NFT برای نشان دادن مالکیت برش بدین، هر کپی از تصویر به طور منحصر به فردی از 999 قطعه دیگر بر اساس نوع خاص قابل شناسایی هست. اطلاعاتی که هر توکن NFT حاوی اونه.
این به این معنیه که در حالی که 1000 سرمایه گذار همگی تصویر یکسانی در کیف پول خودشون دارن، هر کسی می تونه بگه: “من به طور خاص شماره کپی n رو دارم”. اون NFT رو به عنوان یک نسخه کارت معاملاتی با 1000 نسخه انحصاری در نظر بگیرید، اما هر کارت شماره سریال خاص خودش رو داره تا از بقیه متمایز باشه. علاوه بر این، کارت با شماره سریال شماره 1 به احتمال زیاد قیمت بالاتری خواهد داشت و نسبت به نسخه‌های دیگه ی موجود، نسخه ی مطلوب‌تری هست.
توکن های غیر مثلی یا NFT ها که کوتاه شده عبارت Non-fungible token هستن، نوعی از جدیدترین سرمایه های دیجیتالین. این نوع از ارزهای دیجیتال کاملا منحصر به فردن و همین مسئله باعث جذابیت این توکن ها شده. برای ذخیره و نگهداری توکن های NFT از شبکه بلاک چین استفاده میشه، همچنین برای انتقال توکن های غیر مثلی هم از این شبکه استفاده میشه.
احتمالا شما هم تو دوران کودکیتون با کارت های فوتبالیست ها یا شخصیت های کارتونی بازی کردین. در حال حاضر هم این نوع کارت ها وجود دارن ولی اینبار به جای اینکه تو نسخه های فیزیکی باشن، دیجیتالی هستن. با استفاده از NFT و قرارداد های هوشمند، هر کارت تو بازی ها به شکل یه توکن غیر قابل معاوضه دراومده. این کارت ها رو هم میتونین مثل سایر دارایی های دیجیتالی روی کیف پولتون ذخیره کنین و یا اینکه اونا به ازای مبلغی، به یه فرد دیگه واگذار کنید.
مشهورترین بازی کارتی که روی شبکه بلاک چین ساخته شده و از توکن های غیرمثلی استفاه میکنه، بازی Godsunchained هستش. با ثبت نام تو این بازی یه سری کارت رایگان بهتون داده میشه که ارزش چندانی رو نداره. ولی شما میتونین با بازی مداوم و کسب امتیاز کارت های بهتری رو بخرین. بعضی از بهترین توکن های NFT تو این بازی بیش از 10 هزار دلار قیمت داره. البته بازی هایی که تا به الان روی بلاک چین پیاده سازی شدن، خیلی ساده و ابتدایی هستن ولی غول های بزرگی مثل یوبیسافت در تلاشن تا این شبکه رو برای بازی های پیچیده تر ارتقا بدن.
با رسانه خبری صدای امید همراه باشید تا در قسمت بعد با ارز های دیجیتال برتر در زمینه پروژه متاورس آشنا شوید.
