هفته گذشته در میان تمام اخبار مربوط به انفجار هولناک در بیروت و خبرهای منعکس شده دیگر در رسانه‌ها، به خبر تلخی برخوردیم که فقط در شبکه‌های اجتماعی بازتاب داشت. خبری که متاسفانه مثالش را در این چند سال اخیر زیاد دیده و خوانده‌ایم اما با وجود تکراری شدن، همچنان بسیار تلخ و غم انگیر است. خبر مربوط به خودکشی فرزند یک جانباز به نام شیما دولتی بود که به دلیل خشونت در محل کار و اتهام و تحقیر بابت ورود سهمیه‌ای به دانشگاه دست به خودسوزی زد و جانش را از دست داد. یک خودسوزی دیگر که در سکوت و بی‌توجهی مسئولین رخ داد.
برای درک عمق فاجعه شاید بد نباشد یادآور این موضوع باشیم که متاسفانه در یکی دو سال اخیر موضوع خودسوزی در میان جانبازان، ایثارگران و خانواده‌های شهدا تبدیل به خبری تکراری شده. از اولین مورد خودسوزی گرفته که در شهریور ۹۷ در مقابل درب ورودی اتاق مدیرکل بنیاد شهید قم رخ داد تا همین چند ماه پیش که متاسفانه شاهد خودسوزی یک جانباز دیگر دفاع مقدس مقابل دفتر بنیاد بودیم، حداقل شاهد پنج مورد گزارش شده خودسوزی و خودکشی در جامعه ایثارگران و جانبازان و خانواده‌هایشان بوده‌ایم.
البته نکته‌ای بود که این آخرین خودسوزی که هفته گذشته اتفاق افتاد را از دیگر خودسوزی‌ها متفاوت میکرد. تفاوت در این بود که شیما دولتی در آخرین صحبت‌هایش قبل از خودسوزی در ویدئویی که یوتیوب منتشر کرد گفت که رئیس سازمان جهاد کشاورزی نودژ، شخصی بنام مجتبی سراجی، وی را مورد سرزنش قرار داده و او را بابت ورود سهمیه‌ای به دانشگاه سرزنش می‌کرده که همین امر، این فرزند جانباز را به جایی کشانده که در محوطه اداره محل کارش خودسوزی کند و در پی سوختگی هشتاد و پنج درصدی جان خود را از دست بدهد. اهانت و تهمت به خانواده شهدا و جانبازان به خاطر دریافت سهمیه دانشگاه و دیگر تسهیلات دولتی موضوعی است که متاسفانه همیشه یکی از معضلات بزرگ این قشر فداکار و ظلم دیده بوده است.
البته وقتی خبر مربوط به خودسوزی شیما دولتی را شنیدیم به هیچ وجه حدس نمیزدیم که دلیل این کارش فشارها و مشکلات روحی ایجاد شده به خاطر تهمت‌های شخصی باشد که تنها دلیل ورود شیما به دانشگاه را «دریافت سهمیه جانبازی پدرش» دانسته و وی را با زخم‌زبان و تهمت تحت فشار شدید روحی قرار میداده است. شیما دولتی دارای فوق لیسانس حشره شناسی بود و هنگام مرگش کارمند مرکز خدمات کشاورزی نودژ در شهرستان جیرفت بود.
همانطور که اشاره کردیم موضوع کسب سهمیه ایثارگران و توهین‌هایی که بابت این موضوع به ایثارگران و خانواده‌های شهدا میشود تازگی ندارد و متاسفانه این موضوعی متداول در جامعه ماست. برای ایثارگران و خانواده‌های شهدا هم موضوع تبدیل شده به آش نخورده و دهان سوخته، چون نه به شکلی که باید و شاید به آنها رسیدگی میشود و نه حقایق زندگی و چالشهای روزانه آنها توسط رسانه‌ها انعکاس داده میشود تا جامعه در جریان واقعیت‌های زندگی پرچالش و فشارهایی که بر وی این قشر فداکار جامعه است قرار بگیرد. کاش مدیران و مسئولین پشت میزنشین هم بدانند چه ظلمی به فرزندان شاهد و جانبازان میکنند. کاش بدانند که برای اینکه همین آقایان بتوانند امروز پشت این میزها بنشینند پدران و برادران و همسران بسیاری در این راه فدا شده‌اند و متاسفانه امروز هم به دلیل ناکارآمدی همین مسئولین همچنان فدا میشوند و جامعه حتی حق ندارد در مورد ظلمی که به این عزیزان میشود بخواند و بشنود.
با وجود اینکه رسانه‌ها و خبرگزاری‌های معتبر چشم خود را بر این حادثه بستند و هیچ گزارشی از این خودسوزی منتشر نکردند، ما امیدواریم که مسئولین قضایی کشور به این موضوع ورود کنند و تحقیقات لازم را انجام دهند تا شخص یا اشخاصی که با حرف‌های بی‌اساس و نیش دارشان شیما را به لبه پرتگاه خودکشی بردند، به سزای اعمالشان برسند. در همین حال، هر خودکشی که رخ می دهد، یادآور ضرورت رسیدگی به وضعیت بهداشت روانی جانبازان و خانواده‌هایشان است که متاسفانه از سوی بنیاد و دیگر نهادهای مربوطه مغفول مانده است.
