یکی از حاشیه‌های کاروان ورزشی کشورمان در مسابقات المپیک، که همین چند روز پیش مراسم اختتامیه آن در توکیو برگزار شد، موضوع حضور مدافع حرم و ورزشکار شایسته کشورمان در مسابقات تیراندازی بود که پس از دستیابی وی به مدال طلا، تبدیل به موضوعی حاشیه‌ساز و بهانه‌ای برای عده‌ای از رسانه‌های معاند شد تا اهداف پلید سیاسی خود را دنبال کنند. حاشیه‌های ایجاد شده در این ارتباط به خوبی یادآور مظلومیت مدافعان حرم و غریب بودن آنها در جامعه امروز ما بود. پس از مرور وقایع چند هفته اخیر در ارتباط با مدال طلای جواد فروغی، سوالی که در ذهن‌ها نقش میبندد اینست که چرا مردم عادی اتهاماتی که به فروغی وارد شد را باور کردند؟ واقعیت این است که بخش بزرگی از جامعه نسبت به حضور نظامی ما در سوریه بدبین بود و حاکمیت هم هیچگاه نتواسنت افکار عمومی را در این زمینه اقناع کند و متاسفانه در این بین، فرافکنی‌ها به سوی مدافعان حرم گسیل شد و این عزیزان قربانی رویکردهای غلط دولت شدند.
موضوع از جایی شروع شد که جواد فروغی، سروان پاسدار و پرستار شاغل در بیمارستان بقیه‌الله، به عنوان عضوی از تیم تیراندازی کشورمان در رشته تپانچه بادی ۱۰ متری شرکت کرد و رکورد تاریخ تیراندازی المپیک را شکست و مدال طلا را به ایران هدیه کرد. پس از این موفقیت غرورآمیز، چند ساعاتی نگذشته بود که گزارشهایی مبنی بر حضور وی در سوریه به عنوان یک مدافع حرم و عضویت وی در سپاه پاسداران در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که ادعا میکردند به عنوان یک نظامی که همچنان در ارتش یا یک گروه نظامی دولتی حضور دارد، نمیتواند در المپیک حضور داشته باشد. البته این موضوع صحت ندارد و در واقع در تاریخچه بازی‌های المپیک ورزشکارانی زیادی بوده‌اند که در کنار پرداختن به ورزش حرفه‌‌ای، جزء پرسنل نظامی کشور متبوعشان هم بوده اند. تحقیقات ما نیز نشان داد که نظامیان دیگری هم در المپیک توکیو شرکت داشتند که از کشورهای روسیه، آمریکا، و چند کشور اروپایی دیگر رقابت میکردند. پس چرا حساسیت‌ها نسبت به جواد فروغی اینقدر زیاد شد؟ واقعیت این است که جواد فروغی قربانی همان چیزی شد که مدافعان حرم هر روز با آن دست و پنجه نرم میکنند زیرا که از مقبولیت لازم و شایسته در جامعه برخوردار نیستند.
به هر شکلی بود متاسفانه سروصداهای ایجاد شده توسط کاربران شبکه‌های اجتماعی و سکوت مقامات بلند پایه کشورمان در دفاع از جواد فروغی باعث شد تا کمیته بین‌المللی المپیک به بررسی مستندات در زمینه اثبات عضویت این تیرانداز کشورمان در سپاه بپردازد.
مدافعان حرم پس از بازگشت از سوریه و عراق، از غریب‌ترین و تنها‌ترین اقشار جامعه بوده‌اند. آنها نه سازمانی دارند و نه گروهی که برای آنها به قول امروزیها لابی کند و از حقوقشان دفاع کند و نه صدایی در میان مردم دارند که بگویند در چه شرایط سخت معیشتی و حتی روحی-روانی زندگی میکنند. در جامعه‌ای که متاسفانه اکثریت مردم به مدافعان حرم فقط به چشم ابزار نظامی حکومتی نگاه میکنند، غریبانه‌تر از آنها شاید فقط مدافعان حرم افغان و غیر ایرانی باشند که در گذشته از شرایطشان زیاد گفته‌ایم. حتی جانبازان و ایثارگران جنگ تحمیلی در این چند دهه با وجود تمام بی‌مهری‌ها و عدم توجهی که از سوی دولت به نیازهایشان شده، به دلیل احترام فوق العاده‌ای که در میان مردم کوچه و خیابان دارند، و همچنین به دلیل وجود گروه‌ها و سازمانهای حمایتی، از شرایط بهتری برخوردار بوده و هستند.
در چند سال اخیر کمتر در رسانه‌ها از مشکلات خانواده‌های شهدای مدافع حرم و شرایط خود این عزیزان گفته شده است اما مشکلاتی مانند مسکن و اشتغال این عزیزان همچنان پابرجاست. برخی گزارشهای غیر رسمی حاکی از آن دارد که درصدی از مدافعان حرم پس از بازگشت از سوریه به استخدام سپاه و شرکتهای زیر مجموعه آن در آمده اما پس از فقط چند ماه عذر آنها خواسته شده است. همچنین مشکلات روحی-روانی حاصل از جنگ و کمبود داروهای مورد نیاز آنها نیز تبدیل به چالشی اساسی شده. متاسفانه نه تنها بنیاد شهید به وضعیت آنها رسیدگی نمکیند، بلکه به دلیل مسائل امنیتی و حساسیتهای سیاسی که همچنان با وجود گذشت دو سال از پایان جنگ سوریه وجود دارد، حتی اجازه انتشار خاطرات این عزیران به آنها داده نمیشود.
به هر حال با توجه به اینکه مدافعان حرم نه صدایی در داخل کشور دارند و نه در خارج، باید از مسئولین و مقامات دولتی پرسید شما که فقط از نام مدافعان حرم و رشادتهای آنها در یک دهه گذشته استفاده سیاسی کرده‌اید، چگونه است که نمیتوانید حتی از یک ورزشکار مدافع حرم که برای کشور افتخار آفریده دفاع کنید؟ چگونه میخواهید از حق و حقوق صدها خانواده مدافع حرم و خود این عزیزان که با چالشهای مختلفی روبرو هستند دفاع و از آنها حمایت کنید؟
