در پی حمله وحشیانه به ۳ روحانی که به شهادت دو تن از آنها ختم شد، بار سوالات و حاشیه های زیادی درخصوص وضعیت امنیت داخلی و نحوه برخورد با حملات تروریستی در داخل مطرح شد. بار دیگر شاهد یک حادثه تلخ دیگر بودیم که نشان از افزایش خشونت فیزیکی در جامعه دارد و البته اینبار، ماهیت خشونت متفاوت و سوال برانگیز است. ضمن اینکه همه گروه های سیاسی و جناحی این حادثه را با قاطعیت محکوم کرده اند، اما در خصوص دلایل بروز این حادثه و روش های پیشگیری از آن اختلاف نظر وجود دارد. در این میان سوالات زیادی هم در رابطه با زوایای مختلف این حادثه وجود دارد: از نحوه مرزبانی و میزان نیرو و سرمایه‌ای که برای یگان های مرزبانی کشور اختصاص می‌دهیم تا وضعیت امنیت و حراست حرم و اولویت‌ها در این زمینه، تا بحث خشونت علیه روحانیت.
همانطور که در خبرها خوانده‌اید، همزمان با سومین روز ماه مبارک رمضان، سه‌شنبه ۱۶ فروردین سه روحانی حاضر در صحن پیامبر اعظم حرم امام رضا(ع) با ضربات چاقوی فردی از اتباع کشور افغانستان با تفکرات تکفیری مورد حمله قرار گرفتند که نکته قابل توجه این بود که با توجه به حضور کم رنگ نیروهای انتظامی در صحن مطهر، و با توجه به فیلمهای موجود ار لحظات پس از حادثه، فرد ضارب توسط مردم و زائرین متوقف و دستگیر شد. هرچند نحوه دستگیری ضارب توسط مردم عادی قابل تحسین بود و نشان از غیرت و حمیت حاضران در صحن مقدس امام رضا (ع) را داشت ولی در ضمن این سوال را مطرح میکرد که ماموران امنیتی کجا هستند و چرا اولا مانع ورود این فرد تروریست نشدند و ثانیا چرا پس از وقوع سوءقصد، مردم عادی باید وارد عمل می شدند؟
متاسفانه در پی این حادثه یکی از طلاب، حجت الاسلام اصلانی بر اثر شدت جراحات وارده به شهادت رسید و دو روحانی دیگر، حجت الاسلام پاکدامن و حجت الاسلام دارایی پس از قرار گرفتن تحت عمل جراحی، در بخش مراقبت های ویژه بستری شدند که طبق آخرین اخبار، یکی دیگر از این مصدومان این حادثه، حجت الاسلام محمدصادق دارایی نیز عصر روز پنجشنبه ۱۸ به درجه رفیع شهادت نائل شد.
وقتی واکنش رسانه‌ها و مردم و حتی مسئولین به این حادثه تلخ را مرور کنیم، انگیزه و نیت شخص ضارب به عنوان یکی از موضوعات مهم پوشش داده شده که طبیعی و به جاست. در واقع این فرد که یک نوجوان ۱۶ ساله و تبعه افغانستان است، به گفته برخی از رسانه‌ها تفکرات وهابی داشته و یک تکفیری بوده است. اما از آنجایی که این نوجوان به طور غیرقانونی در کشور حضور داشته باید پیش از هرچیز این سوال مطرح شود که چرا مرزهای کشورمان بخصوص مرزهای مشترکمان با طالبان که تا همین چند سال پیش خود از گروه‌های تندرو و تکفیری بشمار میآمدند به حدی امن نیستند که برخی افراد خطرناک با اینگونه افکار وهابی میتوانند از مرز عبور کرده و به شکل قاچاقی وارد کشور شوند؟
اکنون ماه هاست که ما در صدای مدافعان از نیاز جدی نسبت به ایجاد امنیت مرزها سخن گفته‌ایم و در واقع نگران چنین روبدادهایی بودیم که تروریستها و قاچاقچی‌های اسلحه عملا میتوانند به راحتی از مرزها بگذرند و برای مردم عادی مشکل ایجاد کنند. ما تاکید کرده ایم که اولویت ها باید بازتعریف شود و تمرکز بیشتری به امنیت داخلی معطوف گردد. ما اکنون چند سالی است که بیش از حد مشغول خارج از مرزها بوده ایم و عملا داخل را فراموش کرده ایم که یکی از نمونه های آن، وضعیت بد مرزبانانمان بوده است. کاش در میان تمام حواشی که حادثه مشهد ایجاد کرد، مسئولین نیم نگاهی هم به وضعیت بوجه و حمایت های مادی و معنوی مرزبانانمان می انداختند و اشتباهات گذشته را تکرار نمیکردند تا دیگر شاهد حضور چنین افراد خطرناکی در کشور نباشیم.
البته فاجعه مشهد زوایای دیگری هم دارد که باید از آن درس گرفت. روایات دیگری که از شرایط این نوجوان وجود دارد که برخی منابع معتبر در ناجا آن را نقل کرده‌اند این است که این جوان شیعه بوده و قتل با انگیزه های شخصی صورت گرفته است. به نقل از یک منبع معتبر از استان قدس رضوی، نه تنها فرد ضارب شیعه بوده، بلکه حتی عموی این نوجوان افغان از شهدای مدافع حرم هم بوده است. از جمله شواهدی که برای این روایت آورده شده، چهره فردی است که در ویدئو، ادعاهای تکفیری مطرح می‌کند که هیچ همخوانی با چهره فردی که دستگیر شده ندارد. این موضوعی است که مستلزم شفاف سازی مسئولین مربوطه است تا به گمانه‌زنی‌ها و حاشیه‌سازی‌های بی مورد در این زمینه خاتمه داده شود.
نکته سومی که قابل توجه است افزایش خشونت علیه طلاب است. به هر حال چه اینگونه صحبتها شایعات مجازی باشند و چه حقیقت، باید این واقعیت را قبول کنیم که افزایش اعمال خشونت در جامعه بخصوص علیه طلاب و روحانیون در سالهای گذشته زنگ خطریست که هر بار مسئولین با متصل کردن این حوادث به عوامل ضد انقلاب و خارجی و وهابیون، چشم بروی شکافی که میان مردم و حکومت شکل گرفته بسته‌اند. طی یک دهه گذشته بارها روحانیون و طلاب در شهرهای مختلف کشور مورد حمله قرار گرفته‌اند که در برخی مواقع در پی آن جان خود را از دست داده و به شهادت رسیده‌اند. حمله به این ۳ روحانی با سلاح سرد، دقیقا سه روز پس از شلیک و شهادت روحانیون اهل سنت، گل محمد آخوند پژمان و عبدالرحمان آخوند خوجه، صورت گرفت. از سوی دیگر با به نوعی بی‌تفاوتی جامعه به موضوع تعرض و حمله به روحانیون روبرو هستیم که نشانه خوبی نیست و باید عمیقا به ریشه این بی‌تفاوتی فکر کرد.
