امام خمینی (ره) بنیانگذار انقلاب اسلامی در اردیبهشت ۶۵ خطاب به مسئولین و مقامات لشکری و کشوری فرمودند: «به مسئولین برای چندمین بار سفارش میکنم - و این نصیحت و سفارش همیشگی است - که قدر این نعمتهای بزرگ الهی (ایثارگران و جانباران) را بدانید. در شرایط کنونی و آینده‌های دور، الویت را به این عزیزان و کسانی بدهید که در راه اسلام خون داده‌اند و مبارزه کرذه‌اند«.
اکنون در آستانه چهل و دومین سالگرد پیروزی انقلاب، در حالی که مسئولین و مقامات کشور باید در راستای بعیتی دوباره و تجدید پیمان با آرمانهای امام (ره) قدم بردارند، بنظر می‌آید سال به سال با آنها غریبه‌تر شده و نه تنها جامعه ایثارگری و خانواده‌های شهدا را برخلاف توصیه امام(ره) به فراموشی سپرده‌اند، عزم جزمی برای مقابله با تبعیض و بی‌عدالتی اجتماعی در جامعه میان مسئولین وجود ندارد و بسیاری از دولتمردان امروزی خود را از مردم جدا میدانند. این موضوع به طور اعم درخصوص مستضعفان و طبقه آسیب پذیر وجود دارد ولی به طور اخص، فاصله گرفتن مسئولان از بدنه اصلی جامعه ایثارگران حقیقتا قابل قبول نیست.
البته هنگامی که برخی ار نوشته‌ها و خاطرات نزدیکان امام (ره) در سالهای جنگ را میخوانیم، متوجه میشویم که امام خمینی (ره) در همان سالها هم چنین روزهایی را میدیدند که مسولین ایثارگران و خانواده شهدا را تنها خواهند گذاشت. از آنجایی که امروز طبق گزارش سازمان آمار ایران، ۸۰ درصد از خانواده‌های شهدا زیر خط فقر زندگی میکنند، میشود تصور کرد که اگر امام (ره) امروز در میان ما بودند، دستور میداند تمام این مسئولین غیر‌مسئول که اتفاقا خیلی خوب شعار انقلابی بودن و حمایت از جامعه ایثارگری میدهند، به عنوان عناصر ضد انقلاب محاکمه شوند.
اگر بخواهیم به موضوع کلی‌تر نگاه کنیم و خارج از نیازها و حق و حقوق جامعه ایثارگری مسائل را بررسی کنیم، باید اذعان کنیم که آرمانهای اصلی انقلاب هنوز تحقق نیافته‌اند. هنگامی که چهل و سه سال پیش و در بهمن ۵۷، انقلابیونی که به رهبری امام (ره) رژیم شاه ملعون را سرنگون کردند، پیروزی انقلاب را در اقصی نقاط کشور جشن میگرفتند، آینده‌ای متفاوت برای فرزندان خود تصور میکردند. اصلی‌ترین هدف انقلابی که به حق انقلاب مستضعفان بود، ایجاد ایرانی اسلامی عاری از ظلم، تبعیض و بی‌عدالتی و سرشار از امنیت و عدالت اسلامی بود که حامی مستضعفان و محرومین باشد. این اصلی‌ترین دغدغه و آرزوی بنیانگذار انقلاب و ملت انقلابی بود. البته امام (ره) به خوبی به این موضوع واقف بودند که تحقق و تأمین عدالت، به‌ویژه عدالت اجتماعی، به تلاش‌های گسترده و مستمر تمام مسئولین و بخصوص سیاستمداران و مقامات بستگی خواهد داشت لذا همیشه روی صحبتشان با مسئولین بود. نیازمند می‌باشد.
به هر حال باید اعتراف کنیم که پس از گذشت ۴ دهه در اجرایی کردن توصیه‌ها و آرمانهای امام (ره) کوتاهی کرده‌ایم و متاسفانه یک طبقه مستکبر جدید در جامعه تشکیل شده که بسیاری از مسئولین هم جزو این طبقه محسوب میشوند. ما در واقع با وجود برخی دستآوردهای نظامی و فناوری و در حالی که در برخی از زمینه‌ها به خودکفایی رسیده‌ایم، در بَعد اقتصادی و عدالت اجتماعی خوب عمل نکرده‌ایم و به جایی رسیده‌ایم که امروز بخش بزرگی از مردم جامعه از اقشار مختلف با حکومت قهرند. در طول تاریخ شاهد بوده‌ایم که حتی بزرگترین و قدرتمندترین حکومتها و نظامهای سیاسی روزی که هویت مردمی بودن خود را از دست میدهند، پایه‌های آنها به لرزه درمیایند و متزلل میشوند. به عبارتی دیگر، اگر به آرمانهای امام (ره) و اهداف اصلی انقلاب بازنگردیم، چنان ضربه‌ای به نظام و کشور وارد خواهد شد که عوارض منفی آن جبران ناپذیر خواهد بود. این ضربه‌ها اکنون چندسالی است که رفته رفته اعتماد و امید اجتماعی را در کشور نابود کرده و ادامه این وضعیت برای آینده نظام بسیار خطرناک خواهد بود.
البته کمال بی انصافیست که در بحث عملی نشدن آرمانها بخصوص در عرصه اقتصادی از سنگ‌پرانی‌های دشمنان و بدخواهان انقلاب و ملت نگوئیم. در دهه اول، جنگ تحمیلی و توطئه‌های استکباری کشور را مجبور به دفاع از مرزهای خود کرد و اجازه رسیدگی به اهداف اصلی انقلاب را نداد. اما پس از پایان جنگ تحمیلی و به دلیل سیاست‌های انزواگرا و عدم کنترل فساد و رانتخواری در نهادها و زیرمجموعه‌های دولتی و البته تحریمهای ظالمانه غرب، فشار بروی قشر مستضعف به حدی زیاد شد که امروز دیگر آنها هم به انقلاب و حاکمیت پشت کرده اند. اکنون اما نمی توان توطئه های خارجی را عامل مشکلات اقتصادی دانست و مسئولان باید به بازنگری در عملکرد خود بپردازند و از فرافکنی دست بردارند.
در واقع حمایت سیاسیون از قشر مستضعف و بخصوص جامعه ایثارگری در ظاهر و در جنبه‌های نمایشی و شعاری تا حد زیادی قابل قبول بوده اما آرمان‌هائی که مردم برایش انقلاب کردند و سپس هزاران جوان به خاطرش به شهادت رسیدند یا فراموش شده‌اند و یا درحال فراموش شدن هستند. حتی متاسفانه بسیاری از عوامل دلسوز نظام و کشور که خود ایثارگر و جانباز جنگ بوده و هستند امروز به جرم دفاع از آرمانهای امام (ره) و به جرم انتقاد از حاکمیت و دفاع از مستضعفان مغضوب و منزوی شده‌اند.
در پایان باید یادآور شویم که مجموعه کلام و راه امام راحل و ادامه دار راه ایشان، رهبر معظم انقلاب، چیزی جز اسلامیت و جمهوریت نبوده و نیست و اگر به نام اسلامیت، جمهوریت را کنار بگذاریم و یا به نام جمهوریت اسلامیت را فراموش کنیم، از مسیر و خط امام(ره) فاصله خواهیم گرفت و از آنجایی که امام (ره) با مردم انقلاب کردند و با مردم و با جوانان در برابر متجاوزان بعثی ایستاد و در دفاع مقدس به پیروزی رسیدند، ادامه این راه هم بدون مردم و حضور آنها در صحنه امکان پذیر نخواهد بود و این مهم تنها زمانی میسر میشود که مردم درد نان نداشته باشند و اکثریت جامعه درگیر مشکلات عدیده معیشتی نباشند.
