اگر فردی از نزدیکان شما به اختلال خوردن مبتلا شده شاید احساس ترس به شما دست بدهد و مطمئن نباشید که قدم بعدی چه چیزی خواهد بود. مانند دیگر اختلال های روحی، اختلال خوردن پتانسیل پیامد های پزشکی را داراست. به همین دلیل درمان بیشتر اوقات توسط یک تیم حرفه ای انجام می شود.
بدلیل پیچیدگی اختلال خوردن، دانستن چگونگی دسترسی به درمان می تواند باعث دلگرمی باشد.
بیمارهای مبتلا به اختلال های خوردن می توانند درمان های متنوعی دریافت کنند که شامل کلینیک های سرپایی، بیمارستان یا چیزی ما بین این دو می باشد.
دانستن در مورد جنبه های مختلف درمان شامل اهداف، فراهم کردن راه های رسیدن به درمان، اماده سازی برای درمان، جزئیات درمان و مشکلات پرداخت، می تواند شما را کمی در برداشتن قدم اول در این جاده کمک کند.
از آنجایی که ارائه دهندگان بیمه معمولا با توجه به اینکه در چه سطحی از درمان هستید مقدار پوشش مالی برای درمان را ارائه می کنند.
شروع درمان معمولا با پایین ترین سطح از درمان تا بالاترین سطح آن رایج است.
علاوه بر این اگر شما درمان بیشتری دریافت کنید، به احتمال زیاد به تدریج نیاز به درمان کمتر در حین پیشرفت درمانتان می رسید و بهبود می یابید.
این مسئله به طور معمول توسط تیم درمانی شما در ارتباط با ارائه دهندگان خدمات بیمه تصمیم گیری می شود.
در میان بسیاری از مزایایی که سطوح بالای مراقبت دارند کاهش استرس، نظارت بیشتر پزشکی، افزایش ایمنی، حمایت احساسی و حمایت های وعده های غذایی می باشد.
از آنجایی که اختلال خوردن یک بیماری روحی می باشد عضو مرکزی این تیم درمانی معمولا یک روان درمانگر می باشد که ممکن است روانشناس، روانپزشک، کارمند اجتماعی یا سایر مشاوران مجاز باشند.
این تیم اغلب شامل یک پزشک است، مانند یک پزشک مراقبت های اولیه یا متخصص اطفال، یک متخصص تغذیه و یک روان پزشک می باشد.
این رویکرد تیمی اجازه می دهد که جنبه های مختلف اختلال های خوردن را مدیریت کنند.
همکاری در میان اعضای تیم بسیار حیاتی می باشد.
اگر شما در یک مرکز درمانی نیستید ممکن است مجبور شوید خودتان تیم خود را جمع آوری کنید.
ایده خوبی است که افرادی که دارای اختلال خوردن هستند در ارتباط باشید تا بتوانید با همکاری آن ها و توصیه ی آنها در ایجاد تیم خودتان تلاش کنید.
اهداف درمان طبق آکادمی اختلال های خوردن کمیته استاندارد درمان پزشکی در سال ۲۰۱۶ شامل :
یکی از اولین مراحل برای ریکاوری جبران کاهش وزن و وضعیت سلامت و نرمال کردن مقدار غذای دریافتی و رفتارهای غذایی می باشد.
تغذیه تراپی معمولا به وسیله متخصص تغذیه هدایت می شود.
یک متخصص تغذیه به طور معمول وضعیت تغذیه، نیازهای پزشکی و مرجع غذایی شما را ارزیابی می کند.
متخصص به شما کمک می کند که یک برنامه برای وعده های غذایی خود تهیه و تنظیم کنید به طوری که نیازهای غذایی شما را فراهم بکند به همان اندازه که با هدف افزایش انعطاف پذیری شما در برابر غذاهایی که از آن می ترسید قرار بگیرید.
درمان پزشکی برای بیماران مبتلا به اختلال های خوردن بهتر است توسط یک پزشک که به صورت خاص برای درمان اختلال های خوردن آموزش دیده است انجام شود، بنابراین مسائل پزشکی مربوط به رفتارهای اختلال های خوردن می تواند با موفقیت مدیریت بشود.
درمان های معمول پزشکی شامل:
بهترین درمان مورد مطالعه برای اختلال خوردن درمان شناختی رفتاری(CBT) است.
اثر این درمان روی بزرگسالان مبتلا به بولیمیا نروسا(BN)، اختلال در خوردن غذا(BED)، دیگر اختلال های بلع و خوردن مشخص شده(OSFED)، نارسانی احتقانی(AN) اثبات شده است.
این درمان بعضی اوقات برای نوجوان های بزرگتر نیز به کار رفته است.
در درمان شناختی رفتاری تمرکز اولیه روی پیدا کردن علائم و روی تغییرات رفتاری است.
عناصر CBT شامل:
در حالی که CBT بهترین درمان برای بزرگسالان می باشد، رویکرد درمانی بهترین درمان برای نوجوانان مبتلا به AN و BN درمان از طریق خانواده (FBT) می باشد.
تحقیقات اولیه و مطالعات موردی نشان داده است که درمان FBT برای بزرگسالان جوان نیز رویکردی قابل قبول است.
درمان مبتنی بر خانواده یک درمان نظام مند می باشد که توسط روانپزشک یک جلسه در هفته انجام می شود که با کل خانواده فرد مبتلا به اختلال های خوردن ملاقات می کند.
والدین توانایی داشتن نقشی فعال در درمان را بازی می کنند.
نوجوان در خانه می ماند و والدین وعده های غذایی او را برای کمک به نرمال کردن رفتارهای خوردن حمایت می کنند.
علاوه بر CBT و FBT سایر روش های روان درمانی که دردرمان اختلال های خوردن موفق بوده اند (اما کمتر مورد مطالعه قرار گرفته اند) عبارتند از:
این لیست نشان می دهد که تعداد روند های درمانی برای درمان اختلال های خوردن تحقیق و به کار گرفته شده اند.
اختلال خوردن ممکن است جزء اختلال های روحی باشند که کمترین نیاز به داروهای پزشکی برای کمک به بیمار پیشنهاد می شود.
یک روانپزشک (یا گاهی اوقات یک پزشک عمومی) در مورد تجویز داروهای روانپزشکی براساس فرد مورد نظر تصمیم هایی می گیرد.
داروهای ضد افسردگی در صورتی ممکن است تجویز شود که افسردگی یا علائم اضطراب خاص همراه با اختلالات خوردن وجود داشته باشد.
معمولا داروها در رابطه با روان درمانی استفاده می شود.
غیرمعمول نیست که بیماران مبتلا به اختلال های خوردن به بیمار بودن اعتقاد نداشته باشند و درمان را قبول نکنند. اجازه ندهید این مسئله شما را بترساند. اگر شما والدین یک نوجوان ( جوانی که از نظر مالی حمایتش می کنید) هستید، شما باید درمان را به جای آنها دنبال کنید حتی اگر آنها نخواهند. اختلال های خوردن می تواند باعث پیامدهای جدی شود و بهترین درمان زمانی است که زودتر تشخیص داده بشود. درمان بهمراه خانواده این شانس را می دهد که ریکاوری را به جای فرزند خود شروع کنید.
اگر بیمار بزرگسال است شرایط کمی پیچیده می شود. در این خصوص قوانین خصوصی بیماران باعث می شود بتوانید یک بزرگسال را مجبور به پذیرش درمان کنید. به هر صورت تسلیم نشوید. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال های خوردن به این علت که دیگران از آنها درخواست ریکاوری میکنند بهبود می یابند.
علاوه بر این اولین قدم آگاهی است. اطلاعات خود را کامل کنید چرا که راه طولانی برای درمان عزیز دلتان در پیش رو دارید.
متاسفانه عود و بازگشت بیماری غیر معمول نمی باشد. این مسئله می تواند دلسرد کننده باشد اما به این معنی نیست که شما شکست خورده اید و یا به طور کامل بهبود نمی یابید. این قسمت نرمال از روند ریکاوری هست و به شما این امکان را می دهد که مهارت های بازپروری خود را به طور دقیق تنظیم کنید.
شروع درمان برای افراد درگیر این مسئله می تواند مشکل و ترسناک باشد. ریکاوری به خودی خود بالا و پایینی دارد و می تواند چالش برانگیز باشد. تمرکز روی هدفتان می تواند به شما کمک کند این هدف زندگی رها از اختلال خوردن می باشد.
مشاوره تلفنی
تماس با ما
پرسش و پاسخ
