اداره مهاجرت استرالیا (Department of Home Affairs) با اعلام مجموعهای از تغییرات بنیادین در سیستم ارزیابی و امتیازدهی مهارت زبان انگلیسی، چشمانداز جدیدی را برای متقاضیان ویزاهای این کشور ترسیم کرده است. این مقررات که از تاریخ ۷ آگوست ۲۰۲۵ (۱۶ مرداد ۱۴۰۴) لازمالاجرا خواهند بود، فراتر از یک بهروزرسانی ساده بوده و نشاندهنده یک بازنگری استراتژیک در نحوه سنجش تواناییهای زبانی متقاضیان است.
دلیل رسمی این تحول، استانداردسازی معیارها و ایجاد هماهنگی و ثبات بیشتر میان آزمونهای زبان مورد تأیید اعلام شده است. این اقدام در پاسخ به گزارشهای تطبیقی جدید از سوی برگزارکنندگان آزمونها، مانند شرکت Pearson (ارائهدهنده آزمون PTE)، صورت گرفته که نمرات آزمونهای مختلف را با یکدیگر مقایسه میکنند. با این حال، تحلیل عمیقتر این تغییرات، اهداف سیاستی پیچیدهتری را آشکار میسازد. تفکیک نمرات مورد نیاز برای هر یک از چهار مهارت اصلی (شنیداری، خواندن، نوشتاری و گفتاری)، بهویژه در آزمونهایی مانند PTE، نشان میدهد که دولت استرالیا دیگر به یک ارزیابی کلی از "سطح زبان" بسنده نمیکند. در عوض، این سیستم جدید به دنبال شناسایی و جذب مهاجرانی است که دارای "صلاحیتهای عملی" مشخصی برای مشارکت کامل و مؤثر در جامعه و بازار کار استرالیا از روز اول ورود هستند.
در این میان، نقش محوری مهارت زبان انگلیسی در سیستم امتیازبندی مهاجرت کاری (Points Test) نه تنها تضعیف نشده، بلکه اهمیت آن دوچندان شده است. زبان انگلیسی یکی از معدود فاکتورهای انعطافپذیر در این سیستم است. برخلاف معیارهای ثابتی مانند سن، متقاضیان میتوانند با تلاش و برنامهریزی، نمره زبان خود را ارتقا داده و تا ۲۰ امتیاز سرنوشتساز کسب کنند. سیستم جدید با تعریف معیارهای دقیقتر و در مواردی چالشبرانگیزتر، مسیر دستیابی به این امتیازات را بازتعریف کرده و بر اهمیت استراتژیک آن تأکید میکند.
این تغییرات بیانگر یک گذار سیاستی از سنجش «تسلط کلی» به ارزیابی «توانایی کاربردی» است. در سیستمهای پیشین، اغلب یک نمره یکسان برای هر چهار مهارت زبانی ملاک قرار میگرفت، مانند نمره ۶۵ در هر مهارت PTE برای کسب ۱۰ امتیاز (سطح Proficient) یا نمره ۷۹ برای کسب ۲۰ امتیاز (سطح Superior). این رویکرد، وزنی برابر برای تمام مهارتها قائل بود. اما سیستم جدید با تعیین نمرات متفاوت و بسیار مشخص (بهعنوان مثال برای سطح Superior در آزمون PTE: شنیداری ۶۹، خواندن ۷۰، نوشتاری ۸۵ و گفتاری ۸۸) این معادله را بر هم زده است. افزایش چشمگیر نمرات لازم برای مهارتهای تولیدی (نوشتاری و گفتاری) در مقایسه با مهارتهای دریافتی (شنیداری و خواندن)، یک انتخاب کاملاً هدفمند است. این امر نشان میدهد که دولت استرالیا به این نتیجه رسیده که توانایی ارتباطی فعال، مانند شرکت در جلسات کاری، نگارش گزارشهای تخصصی و مذاکره، شاخص بهتری برای سنجش موفقیت یک مهاجر در محیط حرفهای است. بنابراین، این تغییرات صرفاً یک تعدیل آماری نیست، بلکه یک مکانیزم فیلترینگ هوشمند برای گزینش متقاضیانی با تواناییهای ارتباطی سطح بالا و کاربردی است.
سیستم جدید، سطوح مهارت زبان را با دقت بیشتری تعریف کرده و نمرات لازم برای هر سطح را در آزمونهای مختلف مشخص نموده است. درک این سطوح برای محاسبه امتیاز و تعیین استراتژی مهاجرتی ضروری است.
دستیابی به این سطح، بالاترین امتیاز ممکن (۲۰ امتیاز) را در بخش زبان برای متقاضی به ارمغان میآورد. این امتیاز یک مزیت رقابتی بسیار بزرگ محسوب میشود و شانس دریافت دعوتنامه برای ویزاهای مهارتی را به شدت افزایش میدهد. این سطح، استاندارد طلایی برای متقاضیانی است که برای مشاغل پررقابت اقدام میکنند.
این سطح، هدف اصلی اکثر متقاضیان جدی مهاجرت کاری است. کسب ۱۰ امتیاز برای سطح Proficient اغلب تفاوت میان باقی ماندن در صف انتظار و دریافت دعوتنامه را رقم میزند. این سطح نشاندهنده تسلط کافی برای فعالیت مؤثر در محیطهای حرفهای استرالیا است.
اگرچه این سطح هیچ امتیازی به همراه ندارد، اما شرط اولیه و غیرقابل چشمپوشی برای واجد شرایط بودن در اکثر ویزاهای مهارتی (مانند ویزاهای ۱۸۹، ۱۹۰ و ۴۹۱) است. بدون احراز این سطح، پرونده متقاضی از ابتدا مورد بررسی قرار نخواهد گرفت. همچنین، این سطح حداقل مهارت زبانی است که همسر متقاضی برای افزودن ۵ امتیاز به پرونده نیاز دارد.
