برد مایرز در سال 1985 تحقیقی در مورد اینکه "آیا نوار پیشرفت یا همون کنترل Progress Bar روی تجربه کاربر تاثیر داره یا نه؟" انجام داد.
نتیجه این بود که نوار پیشرفت روی تجربه کاربرها تاثیری نداره و براشون مهم نیست نمایشگر درصد پیشرفت، میزان دقیق پیشرفت رو بهشون نشون بده. مهمترین چیز برای کاربرا وجود داشتن نوار پیشرفت بود و بس.
چون وجود داشتن کنترل نوار پیشرفت به کاربرا این اجازه رو میده که در طول پیشرفت برن و کارهای خرد و ریزشون رو انجام بدن.
خب تا اینجا فقط اهمیت این کنترل رو بهتون نشون دادم.
اینو قبول دارین که رانندگی با سرعت ثابت خسته کنندست و آدم رفته رفته حس میکنه داره کندتر میره؟ یا انجام کارهای تکراری حوصله سر بره. یجورایی این چیزا هیجان ندارن. نوار پیشرفت هم اگه با یه سرعت ثابت (مثلاً در هر ثانیه یک درصد) حرکت کنه هم خسته کنندست. حتماً یبار اینو تو برنامه های مختلف تست کنین!
اما اگه بیایم و کاری کنیم که تو ثانیه های اول، نوار پیشرفت مثلاً یهویی بره تا 60 درصد (یه حرکت انفجاری). کاربرا رو با این کارمون به وجد میاریم. اونا با دیدن این صحنه باور میکنن که واقعاً داره یه اتفاق هایی میافته و کاری که در حال انجامه واقعاً داره پیشرفت میکنه. این برا کاربرا هیجان انگیزه! بعد این این حرکت یهویی نوار پیشرفت تا 60 درصد، میشه به سرعت واقعی برگشت.
نتیجه
خلاصه که نوار پیشرفت دیدی از ابتدا و انتهای یه کار میده. شما میتونید با این نوار پیشرفت حس خسته کننده بودن و آزاد دهنده بودن کارها رو کم کنید و با افزایش سرعت اولیه و سپس برگشت به همان سرعت اولیه یجوری به کاربر القا کنید که "آره، اون پشت داره یه حرکتهایی زده میشه".
به نظرم این حرکت استرس رو کم میکنه و یجورایی با سلامت بدن ارتباط مستقیم داره ;)
