هدف روابط مربیگری، حل مشکلات عملکردی و توسعه مهارتهای مهم کسب و کار است. در مقابل منتورینگ جامع تر و کلان تر بوده و علاوه بر این موارد، امکان انتقال دانش، توسعه مهارتهای اساسی، ساختن روابط و شبکه های دانشی و گسترش فرهنگ سازمانی و ارزشهای کلیدی را فراهم میسازد.
روابط مربیگری محدودتر بوده و اساساً بدنبال ارتقای عملکرد فرد از طریق توسعه مهارتهای مهم کسب و کار است. در مقابل، منتورینگ کلان تر بوده و با توسعه همه جانبه منتی سروکار دارد. علاوه بر توسعه مهارتها، منتورها دانش صریح و ضمنی را نیز به منتی های خود انتقال می دهند. آنها همچنین نگرشها را شکل میدهند، توسعه دهنده ذهن بوده و منتی ها را قادر به ساختن شبکه دانشی فعالی از متخصصان و همکاران میکند.
در مربیگری، تصمیم گیری اساساً در دست مربی است. در منتورینگ، منتور و منتی در منتورینگ موفق مسئولیت مشترک دارند.
در مقایسه با منتورینگ، مدت رابطه مربیگری معمولاً کوتاهتر است. منتورینگ برای مدت زمان طولانی ادامه می یابد و منجر به روابط دوستی طولانی مدت و یا همیشگی میگردد.
در نتیجه میتوان گفت که برنامه های کوچینگ اساساً با هدف توسعه مجموعه ای از مهارتهای رفتاری متمایز است در حالیکه منتورینگ بسیار گسترده تر است. منتورینگ ممکن است شامل کوچینگ شود، منتورها علاوه بر انتقال دانش، توسعه فردی نگرشها و ساختن روابط متعادل بر تقویت مهارتهای رفتاری باارزش نیز کار خواهند کرد.
بنابراین میتوان گفت که منتورها، منتی های خود را کوچ هم می کنند و کوچینگ، زیرمجموعه ای از منتورینگ است. ولی زمانیکه یک رابطه کوچینگ پایان یابد، مربی ممکن است نقش یک منتور را برعهده گیرد و منتی خود را به شیوه منتورینگ هدایت نماید. ولی کوچینگ نمی تواند شامل منتورینگ باشد. مربیگری نیازمند توسعه مجموعهای از مهارتهای (رفتاری) خاص است. مربیان اساساً بر توسعه روابط مربیگری به روابط منتور و منتی متمرکز نمی باشند.
