میوه خشک سنت طولانی استفاده از آن به هزاره چهارم قبل از میلاد در بین النهرین باز می گردد و به دلیل طعم شیرین، ارزش غذایی و ماندگاری طولانی آن بسیار ارزشمند است اگر شما کسب کاری دارید که مربوط به میوه های خشک است در این مقاله ما درباره قیمت بهترین مارک دستگاه میوه خشک کن صنعتی و میوه خشک صحبت کرده ایم
امروزه مصرف میوه های خشک رواج یافته است. تقریبا نیمی از میوه های خشک فروخته شده را کشمش تشکیل می دهند و پس از آن خرما ، آلو ، انجیر ، زردآلو ، هلو ، سیب و گلابی قرار دارند . [1] به این میوه‌های خشک «معمولی» یا «سنتی» گفته می‌شود: میوه‌هایی که در آفتاب یا در خشک‌کن‌های تونل باد گرم خشک شده‌اند. بسیاری از میوه ها مانند زغال اخته ، زغال اخته ، گیلاس ، توت فرنگی و انبهقبل از خشک شدن با یک شیرین کننده (به عنوان مثال شربت ساکارز) تزریق می شوند. برخی از محصولاتی که به عنوان میوه خشک فروخته می شوند، مانند پاپایا ، کیوی و آناناس ، اغلب میوه های شیرین هستند .
میوه های خشک بیشتر ارزش غذایی میوه های تازه را حفظ می کنند.محتوای مواد مغذی خاص میوه‌های خشک مختلف نشان‌دهنده همتای تازه آنها و روش پردازش است.
تاریخچه
میوه‌های خشک سنتی مانند کشمش، انجیر، خرما، زردآلو و سیب برای هزاران سال از رژیم‌های غذایی مدیترانه‌ای بوده‌اند. این تا حدودی به دلیل کشت اولیه آنها در منطقه خاورمیانه معروف به هلال حاصلخیز است که توسط بخشهایی از ایران امروزی ، عراق ، جنوب غربی ترکیه ، سوریه ، لبنان ، فلسطین ، اسرائیل و شمال مصر تشکیل شده است . خشک کردن یا کم آبی نیز اولین شکل نگهداری غذا بود : انگورخرما و انجیر که از درخت یا تاک می افتاد در آفتاب داغ خشک می شد. شکارچیان اولیه مشاهده کردند که این میوه های ریخته شده شکلی خوراکی به خود گرفتند و به دلیل پایداری و همچنین شیرینی غلیظشان برای آنها ارزش قائل بودند.
نینوا: حرکت در میان نخلستان های خرما، یکی از اولین درختان کشت شده در جهان
انواع دیگر میوه های خشک و آجیل
اولین ذکر ثبت شده از میوه های خشک را می توان در لوح های بین النهرین مربوط به حدود 1500 سال قبل از میلاد یافت که احتمالاً قدیمی ترین دستور العمل های مکتوب شناخته شده است. این تخته‌های گلی که به زبان اکدی ، زبان روزمره بابلی نوشته شده‌اند، به خط میخی نوشته شده‌اند و از رژیم‌های غذایی مبتنی بر غلات (جو، ارزن، گندم)، سبزیجات و میوه‌هایی مانند خرما، انجیر، سیب، انار و انگور حکایت می‌کنند. این تمدن های اولیه از خرما، شیره خرما تبخیر شده به صورت شربت و کشمش به عنوان شیرین کننده استفاده می کردند. آنها میوه های خشک را در نان های خود گنجانده بودند که بیش از 300 دستور غذا برای آن داشتند، از نان جوی ساده برای کارگران گرفته تا کیک های بسیار پیچیده و چاشنی دار با عسل برای کاخ ها و معابد.
نخل یکی از اولین درختان کشت شده بود . بیش از 5000 سال پیش در بین النهرین اهلی شد . در هلال حاصلخیز به وفور رشد کرد و آنقدر پربار بود (یک نخل خرما به طور متوسط سالانه 50 کیلوگرم (100 پوند) میوه به مدت 60 سال یا بیشتر تولید می کند) که خرما ارزان ترین غذای اصلی بود. از آنجایی که آنها بسیار ارزشمند بودند، به خوبی در آثار و معابد آشوری و بابلی ثبت شده بودند . روستاییان در بین النهرین آنها را خشک می کردند و به عنوان شیرینی می خوردند. چه تازه، چه نرم خشک شده و چه خشک شده، به غذاهای گوشتی و کیک های غلات خاصیت بخشیدند. آنها به دلیل انرژی مورد توجه مسافران قرار می گرفتند و به عنوان محرک در برابر خستگی توصیه می شدند.
معبد نهکت، مصر. برداشت انگور، که بسیاری از آن ها به کشمش تبدیل می شوند.
انجیر همچنین در اوایل بین النهرین، فلسطین ، اسرائیل و مصر که مصرف روزانه آن احتمالاً بیشتر یا برابر با خرما بود، ارزشمند بود. علاوه بر اینکه در نقاشی‌های دیواری دیده می‌شود، نمونه‌های زیادی در مقبره‌های مصری به‌عنوان نذورات تدفین یافت شده است. در یونان و کرت ، انجیر به‌راحتی رشد می‌کرد و به‌ویژه به‌صورت خشک‌شده، غذای اصلی فقرا و ثروتمندان بود.
کشت انگور اولین بار در ارمنستان و نواحی شرقی مدیترانه در قرن چهارم قبل از میلاد آغاز شد. کشمش از خشک کردن انگور در آفتاب داغ صحرا تولید می شد. تولید انگور و کشمش به سرعت در شمال آفریقا از جمله مراکش و تونس گسترش یافت . فنیقی ها و مصری ها تولید کشمش را رایج کردند، احتمالاً به دلیل محیط خشک مناسب برای خشک کردن آفتاب. آنها آنها را در کوزه هایی برای نگهداری قرار دادند و هزاران نفر آنها را به معابد مختلف اختصاص دادند. آنها همچنین آنها را به نان ها و شیرینی های مختلف اضافه می کردند که برخی با عسل و برخی با شیر و تخم مرغ تهیه می شدند.
از خاورمیانه ، این میوه ها از طریق یونان به ایتالیا گسترش یافت و در آنجا بخش عمده ای از رژیم غذایی شد. رومیان باستان کشمش را در مقادیر چشمگیر و در تمام سطوح جامعه مصرف می کردند، از جمله آن را به عنوان بخش کلیدی از وعده های غذایی رایج خود، همراه با زیتون و میوه های تازه. نان های کشمشی برای صبحانه رایج بود و همراه با غلات، حبوبات و شیرهای پرورشی آن مصرف می شد. کشمش آنقدر ارزشمند بود که از قلمرو غذا فراتر رفت و به پاداش ورزشکاران موفق و همچنین ارز مبادله ای ممتاز تبدیل شد.
انجیر در سبد، پمپئی: انجیر خشک در روم باستان بسیار محبوب بود.
داشتن میوه های خشک در روم باستان ضروری بود، زیرا این دستورالعمل ها برای خانه دارها در حدود 100 سال قبل از میلاد می گوید: "او باید مقداری غذای پخته را برای شما و خدمتکاران نگه دارد. او باید مرغ های زیادی داشته باشد و تخم مرغ فراوان داشته باشد. او باید یک غذای پخته داشته باشد. انبار بزرگی از گلابی خشک، سورب، انجیر، کشمش، سوپ، گلابی و انگور و بِه. همچنین باید انگورهای کنسرو شده را در تفاله انگور و در گلدان های دفن شده در زمین و همچنین آجیل پرانستین تازه را که در خاک نگهداری می شود، نگهداری کند. به همین ترتیب، و به‌های اسکانتیایی در کوزه‌ها، و سایر میوه‌هایی که معمولاً نگهداری می‌شوند، و همچنین میوه‌های وحشی. همه این‌ها را باید هر سال با جدیت دور نگه دارد.»
انجیر نیز در روم بسیار محبوب بود. انجیر خشک به نان اضافه می شد و بخش عمده ای از غذای زمستانی مردم روستا را تشکیل می داد. آنها را با ادویه هایی مانند زیره، انیسون و دانه های رازیانه یا کنجد برشته می مالیدند و در برگ های انجیر پیچیده و در کوزه ها نگهداری می کردند. امروزه مناطق عمده تولید شامل اسرائیل، اورشلیم، غزه و بسیاری از کشورهای عربی دیگر است. انجیر خشک سرشار از ویتامین، فسفر و مواد معدنی مهم دیگر است.
آلو , زردآلو و هلو ریشه در آسیا دارد . آنها در هزاره 3 قبل از میلاد در چین اهلی شدند و به هلال حاصلخیز گسترش یافتند و در آنجا نیز بسیار محبوب بودند، تازه و خشک شده یکسان. آنها خیلی دیرتر به یونان و ایتالیا رسیدند و بسیار گران بودند اما در تهیه غذاهای لذیذ با بندری یا خورش با عسل و ادویه ها ارزش زیادی داشتن
دستگاه خشک کن مواد غذایی یک وسیله الکتریکی است که از هوا و گرما برای حذف رطوبت یا محتوای آب از غذاها استفاده می کند. آب چیزی است که باعث فاسد شدن یا خراب شدن غذا می شود و بدون آب، باکتری ها و کپک ها نمی توانند رشد کنند. باکتری ها، مخمرها و کپک ها برای رشد به آب موجود در غذا نیاز دارند و خشک کردن به طور موثری از زنده ماندن آنها در غذا جلوگیری می کند. معمولاً برای ایجاد محیط کم آبی از فن و عنصر گرمایش استفاده می شود.
خشک کردن غذا با استفاده از نور خورشید و باد برای جلوگیری از فساد از زمان های قدیم مرسوم بوده است و اولین شکل نگهداری مواد غذایی بوده است - این به نیاکان ما در خشکسالی و قحطی کمک کرده است. خوشبختانه، فناوری امروزی این فرآیند را بسیار آسان‌تر و مؤثرتر کرده است، با دستگاه‌های آب‌گیری مدرن که دما را برای خشک کردن یکنواخت و مداوم تنظیم می‌کنند.
