سازه های بتنی امروزه به علت استحکام بالای آن نسبت به سازه های فلزی و کاهش هزینه ها پرکاربردترین سازه می باشد، در این مقاله سعی داریم تا شما را با انواع افزودنی در بتن آشنا سازیم، پس با ما همراه باشید.
این افزودنی ها را با سه هدف در بتن استفاده می کنند:
الف) با کاهش نسبت آب به سیمان با کارایی ثابت، مقاومت بالاتر در بتن کسب میگردد.
ب) با افزایش مقدار سیمان به جهت کاهش دمای هیدراتاسیون سیمان در بتن های حجیم، کارایی ثابت در بتن کسب می گردد.
ج) باعث افزایش کارایی برای آسان نمودن پر کردن مقاطع غیرقابل دسترس میشوند.
مدت اثر مواد افزودنی کاهنده آب موقتی است و طول مدت اثر آن بسته به نوع و ترکیب شیمیایی این مواد متغیر میباشد. به فوق روان کننده ها کاهنده قوی آب نیز گفته می شود زیرا به نسبت کاهنده های معمولی آب ۳ الی ۴ برابر بیشتر میزان مصرف آب را کاهش می دهند.
در مقایسه با 5 تا 10 درصد کاهش آبی که با کاربرد مواد افزودنی روان کننده معمولی ممکن می شود، با استفاده از فوق روان کننده ها، کاهش های آب در حدود 10 الی 25 درصد، اغلب می توانند بدون کاهش روانی در بتن شاهد به دست آیند. بهبود خواص مکانیکی (افزایش مقاوت های فشاری و خمشی) به طور کلی متناسب با کاهش در نسبت آب به سیمان است.
از مخلوط های پوزولانی برای تهیه مخلوط بتن متراکم استفاده می شود که شرط بندی مناسب برای سازه های نگهدارنده آب مانند سدها ، مخازن و غیره است. همچنین باعث کاهش گرمای هیدراتاسیون و انقباض حرارتی می شوند.
بهترین مواد پوزولانی در مقدار بهینه بهترین نتیجه را می دهد و از خطرات بسیاری از قبیل واکنش دانه قلیایی ، آبشویی ، حمله سولفات و غیره جلوگیری می کند یا می کاهد.
مواد پوزولانی که به عنوان مواد افزودنی استفاده می شوند طبیعی یا مصنوعی هستند. مواد پوزولانی که به طور طبیعی وجود دارند شامل خاک رس ، شیل ، تاف آتشفشانی ، پومسیت و غیره هستند و پوزولان مصنوعی موجود شامل خاکستر مگس ، بخار سیلیس ، سرباره کوره انفجار ، خاکستر پوسته برنج ، خاکستر برنج ، سورخی و غیره است.
این ماده افزودنی، محصولی ابتکاری است که در بسیاری از پروژه های جنوب کشور مورد استفاده قرار گرفته است. این محصول را می توان در کلیه سازه هایی که نیاز به مقاومت در برابر عوامل شیمیایی خورنده دارند، از قبیل اسکله ها و مخازن مواد شیمیایی، استفاده کرد.
این محصول در حالت طبیعی به صورت ژله ای بوده و به رنگ خاکستری می باشد. ژل میکروسیلیس با وزن مخصوص حدود ۱۵۰ کیلوگرم بر مترمکعب قابلیت انبار شدن به مدت ۶ ماه (با درب بسته و به دور از یخ زدگی) را دارا است.
در کل پس از باز کردن درب بسته بندی ژل میکروسیلیس، باید بلافاصله نسبت به استفاده از آن اقدام نمود. مصرف ژل میکروسیلیس خشک شده مجاز نیست. توصیه می گردد که می توان با افزودن ۷ تا ۱۰ درصد وزن سیمان مصرفی، ژل میکروسیلیس در زمان ساخت بتن و چند دقیقه مخلوط کردن آن به راندمان مناسب دست یافت.
سایر موارد مصرف ژل میکروسیلیس افزایش اسلامپ، افزایش مقاومت مکانیکی و کاهش نفوذپذیری است. ژل میکروسیلیس به سه صورت دیرگیر، زودگیر و معمولی تولید می شود.
استفاده از دیرگیر کننده ها تقریبا به صورت یک ضرورت در بتن ریزیهای حجیم و نیز بتن ریزی در مناطق گرمسیر درآمده است.
دیرگیر کننده ها با تأثیر مستقیم بر روی هیدراتاسیون سیمان، تقریبا یک ساعت گیرش بتن را به تأخیر می اندازند. این مواد به دلیل کاهش گرمای هیدراتاسیون، بتن را در مقابل انبساط های حرارتی مصون نگه می دارد. به علاوه به کمک استفاده از اینگونه مواد افزودنی می توان از ایجاد ترکهای سطحی در بتن جلوگیری کرد. دیرگیر کننده ها را باید به مصالح خشک افزود و پس از اختلاط کامل، آب مصرفی جهت ساختن بتن را به آن اضافه کرد. عموم دیرگیر کننده ها را می توان تا یک سال در محیط های سرپوشیده و خشک انبار کرد.
