داشتم فکر می‌کردم یکی از مشکلات رفتاری ما ایرانی ها اینه که همش و همش بهونه میاریم. برای راحتی خودمون و در رفتن از زیر انجام وظیفه‌ی درست فقط بهونه می‌آریم. یعنی شما کافیه به یک راننده تاکسی بگی آقا درست رانندگی کن. آقا از مسافرا شروع می‌کنه تا بالاترین مقامات مملکت رو مقصر می‌دونه که چرا اینجوری رانندگی می‌کنه. طوری ذوالفقار و پرتقال رو به هم ربط می‌ده که شما خودت قانع می‌شی که اینها لازم و ملزوم هستند.
راننده تاکسی که مثال کوچیکی بود. این رو میشه به تک تکمون تعمیم داد. از من و شما گرفته تا دانش‌آموزان، دانشجویان، شهروندان، مسئولین و ...
تو افکار خودم به این نتیجه رسیدم که مشکل از دو جاست. یکی از اونها داخل خانواده ها. تربیت ما در خانه ها یک جوریه که به بچه این قضیه رو یاد می‌دیم. وقتی بچه بهونه‌ی الکی میاره باید از همون اول جلوش وایسیم. ریشه بعدی هم در مدارسه. بچه جوری در انجام تکالیف بهونه آوردن رو یاد می‌گیره که به خدا با اون تکالیف درسش رو اونجوری یاد نمی‌گیره.
اصلا از نظر من ریشه‌ی 70-80 درصد مشکلات کشور از خانواده‌ها و مدارسه نه جای دیگه.
