به مناسبت 5 دی ماه، زادروز استاد بهرام بیضایی
یادآوری یک سکانس جادویی از رگبار:
بهرام بیضایی در اولین فیلم بلند خود، به تاریخ 1350 شمسی و 1972 میلادی چنین جادویی را به تصویر کشیده بود.
آقای حکمتی،دبیر ماخوذ به حیا و خجالتی از اینکه اطمینان دارد دور از همه نگاه‌های مزاحم با معشوقش تنهاست جرات پیدا می‌کند تا راحت‌تر،خودمانی‌تر و عاشقانه حرف بزند و ناگهان دوربین عقب می‌رود و در لابه‌لای درختان همه بچه‌های مدرسه و کوچه و محله و همان نگاه‌های مزاحم را نشانمان می‌دهد.
یک لحظه جادویی که واقعیت و انگاره رویاگون بر هم منطبق می‌شود و نه تنها هیچ چیز از سینمای مشابه غربی خود علی‌الخصوص فدریکو فلینی که استاد به تصویر کشیدن چنین صحنه‌هایی است کم ندارد بلکه با اشاره به یکی از مهم‌ترین عادات و خصیصه‌های فرهنگ و هویت ایرانی یعنی حیا، اتمسفری ایرانی به فیلم می‌بخشد.
