بعد از انقلاب در ایران عده ای تندرو و جوگیر ناگهان عرصه اجتماعی را برای جولان دادن های خود آزاد دیدند. همانهایی که در صف مقدم مطالبه کنندگان حجاب اجباری بودند و پونز در پیشانی زنان بد حجاب فرو کرده، یا اسید بر صورت زنان بی حجاب می پاشیدند. همانهایی که با طبع شاعرانه و قافیه سنجشان، شعار «یا روسری یا توسری» را ابداع کردند. کسی هم اگر اعتراضی می کرد که این شدت از تندروی درست نیست، زیر آماج حملات بی امانشان قرار می گرفت که ما انقلابی هستیم و شما دشمن مردم و آرمان های انقلابید!
مدتی که گذشت، بخار انقلاب خوابید و شعارهای اول انقلاب جذابیتشان را از دست دادند. نتیجتا همانهایی که زمانی پونز در پیشانی زنان بدحجاب می کردند، حالا شدند لیبرال و آزادی خواه و طرفدار حقوق بشر و طرفدار حقوق زنان!
به انتخابات سال 96 که رسیدیم، همین نولیبرالها و فمینیست های وطنی ادعا کردند اگر کاندیدای رقیب (آیت الله رئیسی) رای بیاورد، اولین کاری که خواهد کرد این است که در پیاده روها دیوار بکشد تا دختر و پسر هیچ تماسی با هم نداشته باشند.
مردم ما هم که علاقه ای به کشیده شدن دیوار در پیاده روها نداشتند، آرای خود را به کاندیدای «میانه رو» یعنی شیخ حسن روحانی دادند.
اخیرا در انگلیس یک زن ناپدید شد و پس از مدتی بقایایی از او یافت شده که احتمالا یعنی آن زن به قتل رسیده. در همین رابطه یک پلیس مرد هم بازداشت شده که احتمال می رود قاتل زن مفقود شده باشد.
از آنجا که گویا از این اتفاقات در انگلیس زیاد میافتد، نشر این خبر که یک افسر پلیس که مثلا قرار است حافظ امنیت باشد خود قاتل از آب در آمده، داغ دل زنان انگلیسی را تازه کرده و این موضوع به بحث داغ روز تبدیل شده است.
در همین راستا، خانم جنی جونز، از اعضای حزب سبزهای انگلیس، پیشنهاد داده برای تامین امنیت زنان، از ساعت 6 بعد از ظهر به بعد مقررات منع آمد و شد برای مردان اجرا شود.
مقررات منع آمد و شد یعنی همان چیزی که ما معمولا آن را حکومت نظامی می گوییم. یعنی از ساعت 6 بعد از ظهر به بعد هیچ مردی حق تردد در خیابانها و معابر و مکانهای عمومی را ندارد، و اگر مرد یا مردانی سعی کنند در خیابان ها تردد نمایند، توسط نیروهای امنیتی و پلیس دستگیر خواهند شد. یعنی از ساعت 6 به بعد خیابانها زنانه می شوند.
حزب سبزهای انگلیس، مانند سایر احزاب سبز در جهان، مشی نولیبرال چپ دارد و از طرفداران سرسخت فمینیسم و حمایت از حقوق اقلیت هایی مانند همجنسبازان و غیره است.
در همین راستا، همچنین جمعی از زنان فمینیست یک مراسم نیایش شبانه با عنوان «خیابانها را بازپس بگیریم» (Reclaim these streets) سازماندهی کرده و گفته اند که «دیگر از اینکه از راه رفتن در خیابانها ترس و دلهره داشته باشند خسته شده اند».
برخی دیگر از زنان هم با مطرح کردن این مطلب که اغلب با دوستانشان تماس می گیرند و از آنها می خواهند مکان یاب گوشی آنها را دنبال کنند تا مبادا بلایی سرشان بیاید، بطور کلی از پیشنهاد حکومت نظامی علیه مردان استقبال کرده اند.
این خبر را نقل کردیم تا اگر باز در انتخابات 1400 نولیبرالهای وطنی خواستند اتهام دیوارکشی در خیابانها و تفکیک جنسیتی را به کاندیدای مورد وثوق رهبری نسبت دهند، حواسمان باشد طرفداران واقعی تفکیک جنسیتی متعلق به کدام جریان سیاسی هستند.
همان جو گیرهایی که اول انقلاب پونز در پیشانی زنان فرو می کردند، حالا هم جو گیر شعارهای نولیبرالی شده اند. شعارهایی از قبیل آزادی و امنیت برای زنان (به قیمت برقراری حکومت نظامی علیه مردان)، مبارزه با نژادپرستی (از طریق تشدید شکاف های قومیتی)، عدم دخالت دولت در اقتصاد (از طریق خصوصی سازی و سرازیر کردن ثروتهای ملی به جیب آقا زاده هایی که یک پایشان در ایران است و پای دیگر در کانادا و نیویورک و غیره)، مبارزه با کلیشه های جنسیتی (از طریق ترویج خصلت های مردانه در زنان و خصلتهای زنانه در مردان)، صلح جویی (از طریق تسلیم طلبی در برابر متجاوزان)، تعامل با جهان (از طریق پی گیری منافع دشمنان و اهتمام در نابودی ایران)، الخ.
سعدی می فرماید:
غریبی گرت ماست پیش آورد
دو پیمانه آب است و یک چمچه دوغ
اگر راست می‌خواهی از من شنو
جهان‌دیده بسیار گوید دروغ
