در اینکه رونالدو بازیکن بزرگی است، هیچ شکی وجود ندارد.
در اینکه ما مردم ایران مهمان نواز هستیم هم شکی نیست.
در اینکه مردم در سایر جهان هم رونالدو دوست هستند، شکی نیست؛ اما در اینکه مسوولان کشور توانایی اداره و سازماندهی علاقمندان را ندارند، تردیدی وجود ندارد. سفر کریستیانو رونالدو یا هر فوق ستاره دیگری، به واسطه مسابقات بین‌المللی به کشورهای مختلف اجتناب ناپذیر است. اما اینکه کشور میزبان چقدر توانایی مدیریت دارد، بحث دیگری است.
اول:
مردم در این ماجرا هیچ تقصیری ندارند چون در همه جای دنیا طرفداران رونالدو مشتاق دیدار با او هستند.
دوم:
مقصر این بی نظمی ها قطعا مسوولان پرسپولیس و فدراسیون فوتبال هستند که در بهترین حالت امکان ایجاد یک مسیر شکیل برای عبور اتوبوس تیم النصر را داشتند اما همین را هم انجام نداده که هیچ، به جای به بیلبوردهای خوشامدگویی در اتوبان ها اکتفا کردند.
سوم:
واکنش های بین المللی به اتفاقات حضور رونالدو در ایران، در عین ناباوری، مثبت بود. اما آیا ما اینطور فکر می کنیم؟
چهارم:
دادن هدایایی آن هم به ارزشمندی فرش تمام ابریشم ایرانی برای کسی که به عنوان رقیب به ایران می آید، کمی بیش از مهمان نوازی است. آنقدر که چشمان فوق ستاره پرتغالی از تعجب چهارتا می شود. البته که ما شور میهمان نوازی را در آورده و ستاره دیگر تیم النصر (سادیو مانه) را هم از خوان نعمت خود بی نصیب نگذاشته ایم. هیچ دلیلی هم برای این کار نداریم.
پنجم:
این حجم از طرفداری از رونالدو و النصر برای عربستانی ها هم قفل است! گویی به بازی ای دوستانه قدم می گذاریم که اگر رونالدو پیروز میدانش باشد، چندان هم به غیرت مان بر نخواهد خورد.
ششم و آخر:
رونالدو اولین و آخرین ستاره پا گذاشته به کشورمان نیست و نخواهد بود اما کاش این حضور درس عبرتی باشد برای هفته های آتی که بنزما، نیمار و سایر ستاره ها شهرهای ایران را از نزدیک خواهند دید.
