روزهایی را زیست می کنیم که انسانیت و انسان بودن را ملیتی که هیچ نقشی در انتخابش نداریم، تعیین می کند. اگر شانس بیاوری و اروپایی یا آمریکایی باشی، پس انسانی؛ وگرنه...
در روزگاری زندگی (!) می کنیم که آدم ها به واسطه شغل شان مواخذه می شوند! که اگر حرفه ای نبوده و کارشان را درست انجام نداده بودند، حال چیزی بهتر از میله های زندان نصیب شان شده بود.
روزگاری ما را در خود گرفته که قهرمانان نام آور، حتی نان آور نیستند ولی آنان که شکست شان میدان های نبرد را هم به ستوه آورده، بالا می ایستند.
آری؛ این روزها مرداب گونه در حال غرق کردن ماست، روزهایی که نمی توان از صفحه دفتر زیست مان جدایشان کرد. حتی ساعتی (مشابه ساعت برنارد) هم نیست برای توقفش. یا حتی دستی برای بیرون آمدن از مرداب. همه در حال غرق شدنیم.
