چند سال پیش (منظورم دهه ٨٠ و ٩٠ شمسی است) که شبکه های اجتماعی و به خصوص اینستاگرام هنوز روی بورس نبود، در برنامه های تلویزیونی و یا بیلبوردهای اتوبان ها از پایین بودن سرانه مطالعه کشور می شنیدیم یا می خواندیم.
خاطرم هست که مدتی با بیان اینکه سرانه مطالعه در ایران روزانه ٢ دقیقه (آن هم اختصاص به خواندن سر خط روزنامه ها داشت) است، سعی در ایجاد نوعی عذاب وجدان داشتند که البته کافی نبود.
این روند ادامه دار بود تا با برگزار نمایشگاه های کتاب به صورت هرساله، سعی در تشویق مردم به کتاب خواندن کردند که این امر به خودی خود راهکار خوبی در افزایش میزان مطالعه در کشور بود.
با پیشرفت و شیوع فضای مجازی اما همه چیز به نوعی دگرگون شد؛ افرادی بعضا کتابخوان شروع به تولید محتوا در این فضا کردند. افرادی هم چون سروش صحت که با ساخت برنامه تلویزیونی (کتاب باز) کتاب را به سفره فرهنگی ایرانیان وارد کردند.
این روزها مفهوم "بوک بلاگر" خود نشان از راهیابی کتاب به بخشی از زندگی کسانی دارد که تا پیش از این با کتاب و کتابخوانی غریبه بودند.
گذاشتن دوره های کتابخوانی همراه با اهدای جوایز علاوه بر افراد با سنین پایین تر، بزرگترها را هم به کتابخوانی تشویق می‌کند.
مهمتر از خواندن کتاب معرفی آن به دیگران است. پس شاید بتوان گفت اگر "بلاگری" در هر موردی سودمند نبوده باشد، برای کتاب مفید فایده است.
پ ن: این مطلب مقدمه ای است برای شروع نوشتن و حرف زدن درباره کتاب.
