وقتی تنها هستی، چه می کنی؟...تلفن همراهت را برمیداری، در راحت ترین حالت ممکن می نشینی و صفحات را همچون یک آسانسور قدرتمند بالا و پایین می کنی...در این حالت به چه فکر می کنی؟...اینکه آیا تنها هستی؟...اگر پاسخ منفی باشد، چه؟...می گویند ذهن انسان آنقدر توانمند است که قادر به در نوردیدن تمامی مرزهاست...پس تصور کردن، ممکن ترین کار برای مخلوقی است که خود را اشرف خوانده...تصور کن در لحظه ای که این یادداشت را می خوانی و شخصی به صورت فیزیکی کنار تو نیست، اما تنها نیستی؟... چطور؟...به بالای صفحه تلفنت نگاه کردی؟...همان چیز کوچکی که وقت و بی وقت فعال است و خودت، نزدیکانت و خاطراتت را به لطفش ثبت میکنی...اما آیا واقعا لطفی کرده و حقی به گردن تو دارد؟...نمی دانم چیزی که می گویم وجود دارد یا میتواند وجود داشته باشد و یا اصلا توهم توطئه ای بیش نیست...گاه به دوربین جلو نگاه کن...بگذار توهم توطئه که همیشه هم بد نیست، کنارت بنشیند و کمی قِل قِلک ات دهد...تو اما فقط همین لحظه را متوهم خواهی ماند...بعد از پایان این یادداشت باز هم تلفن ات را مقابلت خواهی گرفت و بی توجه به دوربین کوچک جلو (خویش انداز خودمان و سلفی خودشان)، به فعالیت ادامه خواهی داد...فقط شاید، تاکید می کنم، شاید بعد از این یادداشت به خودت و توهم توطئه اجازه همنشینی بیشتری با خودت بدهی.
