نوشتن و تولید محتوای متنی رو از سال ٩٨ و همزمان با شیوع بیماری کرونا شروع کردم. در اون زمان اونقدر مشتاق بودم که با هر نوشته یا پستی که در محیط اینستاگرام می دیدم و می خوندم، سر کیف اومده و شروع می کردم به نوشتن. نوشتن رو هم با قلم و کاغذ که نه، با note pad یا بخش یادداشت های تلفن همراه شروع کردم.
- ایده؟
برای گرفتن ایده، هیچ چیز به اندازه دیدن تصاویر به من کمک نمی کرد. اوایل به همت گوگل عزیز و با جستجوی همین جمله «تصاویر خاص» کلی ایده جذاب به دهنم می رسید. انصافا هم جالب از آب در می اومد. بعد از گذشت مدتی، درست همون لحظه که که جمله قبل تر گفته شده رو جسجو کردم و متوجه شدم هیچ تصویر جدیدی نمایش داده نمی شه!
- رها کردی؟
این بار اما pintrest به کمکم اومد و باز هم همون فرمول دیدن تصاویر کار رو برام ساده تر کرد. البته محیط اینستاگرام و حمایت های دوستان هم بی تاثیر نبود.
تا اینکه...
- تا اینکه چی؟ مثلا می خوای هیجان انگیزش کنی؟
تا اینکه کم کم کرونا کمتر شد و برگشتیم سر کار و زندگی! این شد که کمتر سراغ تولید محتوای متنی می رفتم. راستش خسته شده بودم؛ تصاویر تکراری شده بودن!
- این بار دیگه رها کردی!
اما پُر روتر از این حرف ها بودم و این بار با ویرگول آشنا شدم. جست‌وجو تو محیط ویرگول و خوندن دلنوشته باز هم ایده های جدیدی رو توی ذهنم روشن کرد. اما تکرار سرانجام به من غلبه کرد و دیگه نتونستم اونطور که دلم می خواد بنویسم. این رو میشه از تاریخ انتشار پست هام هم متوجه شد.
- پس بالاخره رها کردی! :)
اینبار واقعا رها کرده بودم. از نداشتن ایده و کم شدن بازدید پست ها ناامید شدم اما از آنجا که در نااميدی بسی امید است، دوباره "یادداشت های گوشی" رو باز کرده و نوشتم.
امید آنکه مقبول آید.
