یه قانون نانوشته ولی انصافا درستی توی روزنامه نگاری هست که میگه: همیشه تیتر رو آخر مطلب بزن. درست هم هست ها! نوشتن تیتر قبل از نوشتن مطلب، مثل این می مونه که برای یه دکمه، کُت بدوزی!
بگذریم...
ربطش چی بود؟
هیچی! قبل از شروع این دلنوشته، تیتر رو نوشتم و این یعنی پشت کردن به قواعدی که یاد گرفتم و از همه بدتر یعنی برای یه دکمه دارم کت می دوزم! اوف بر من!
بگذریم...
این روزها برای من درست مثل هوای ساکن و غبار گرفته تهران، در سکون می گذرند؛ نه اینکه بد باشه ها، نه! ولی دل هم برای رفع آلودگی هاش نیاز به هوای ابری و بارونی داره دیگه. نداره؟
بگذریم...
خب یعنی چی؟ چی می خوای بگی؟
هیچی! می خوام بگم دنیای بعد از فارغ‌التحصیلی، دنیای ناشناخته و بزرگیه. اصلا انگار بین زمین و هوا رها میشی! دیگه دانشجو نیستی که هر روز و طی یک ساعت مشخص سر کلاس حاضر بشی. حالا خودتی و خودت؛ در مقابل دنیایی که از تو توقع بزرگ شدن و وفق پیدا کردن داره.
قراره با افرادی برخورد کنی که براشون اهمیت نداره چی خوندی و کجا! اونا ازت توقع کار درست دارن؛ تازه اگه اصلا بهت میدون برای عرض اندام بدهند!
این روزها با پیام دادن به این و اون، با تماس با اون و این می گذره. پشت یک صفحه چند اینچی نشستم، احساس می کنم تعدادی کلمه یا یک صدا هستم که وجودش در حاله ای از ابهام قرار داره!
اثبات خودم به دیگران، مقایسه خودم با خودم و گاهی با دیگران (حتی به غلط)، ناامیدی و امیدواری های ناگهانی و.. کلیدواژه های تعریف کننده من و این روزهام هستند.
شک، تردید یا هرچه اسمش را می گذارند، غالب ترین حس یک فارغ التحصیل است که دانشگاه او را رها کرده و حالا باید خودی نشان دهد؛ تازه اگر مجالش دهند.
شک نسبت به انتخاب ها، به مسیر، به افراد. این احساس برای همه یا حداقل بیشتر افراد، ممکنه پیش بیاد و می خوام بگم سرزنش بدترین گزینه برای انتخاب کردنه.
بگذریم...
قرار نبود اصلا بنویسم و اصلا یاد نمیاد آخرین باری که تو ویرگول نوشتم، چه زمانی بود. خلاصه که این دلنوشته یا یادداشت یکی از یهویی ترین و گذراترین یادداشت هاییه که نوشتم.
بگذریم.
پ ن: ما که گذشتیم ولی انصافا شما یه لطفی کنید و یه نگاهی به سایر نوشته ها هم بیندازید، شاید خوشتان آمد.😉
