اولین بار را کمتر یادمان می آید اما می توان برایش مثال آورد. تلویزیون آنقدر محبوب بود که هیچ رقیب دیگری توان رقابت با آن را نداشت.
می گفتند:«سریال هایی ساخته میشه که خیابون رو خلوت می کنن.» این روند اما با تصمیمات سیاسی این نهاد دولتی، کم کم به خاموشی و فراموشی گرایید.
اوایل با نام سریال های نمایش خانگی شناخته شدند. سریال هایی همچون قهوه تلخ و قلب یخی از اولین سریال های ساخته شده در یک پلتفرم غیر از تلویزیون بودند.
این پدیده نوظهور که با نام VOD شناخته می شود، آنقدر با کیفیت بود که یک هفته مخاطبان را مشغول خود کند.
وقتی قباد برای رقابت با فرهاد دل شهرزاد را شکست، قلب میلیون ها مخاطب نیز تَرَک برداشت. وقتی خوردن یک قهوه تلخ توانست یک نفر را به دل تاریخ پرت کند، امید به دیدن آثار خوب دوباره در ما زنده شد.
این روند هم ادامه یافت تا جایی که امروز از شنبه تا جمعه به جای روشن کردن تلویزیون، به دنبال خرید اشتراک برای دیدن سریال هایی هستیم که تعدادشان کم هم نیست.
این راه جایگزین برای تماشای سریال های کمی متفاوت از صداوسیما اما آنقدر به بی راهه رفته که کیفیت را فدای کمیت کرده و این روزها شاهد سریال هایی ضعیف با نام های "نیوکمپ" و "آمستردام" هستیم.
در واقع سال‌های گذشته و به دلیل محدود بودن آثار، کمتر اثر ضعیفی ساخته می شد اما حال بالعکس. سریال ها و آثاری که به واسطه نام بازیگران شان مخاطبان را به سمت خود کشیده ولی ناامید برمی گردانند.
