ما عادت نمی‌کنیم . می‌پذیریم

آدمها میان که برن از توی زندگیمون .

از چه زمانی همه رو رها کردم ؟

چهار یا پنج سال پیش؟

یا شاید بیشتر بود ، از وقتی رها کردم که مطمئن شدم یک غول همیشگی توی مغزم با من است .

آن روز را یادم است ، خوشحال میرفتم مطب دکتر ‌

بی خبر از همه چیز و بعد چه شد ؟

چشمانم را که باز کردم توی دستگاه خوابیده بودم و غول تبدیل به ذرات سیاه رنگ مایع شد و از چشمانم وارد مغزم شد .

من عادت نکردم به رد شدن نور از کرکره بیمارستان ، بلکه باید می‌پذیرفتم. من نمونه آزمایشگاهی انسانی رایگانی هستم برای کسانی که میخواهند دانش و توانایی و قدرت خودشان رو نشان بدهند .

اما حرف زدن درمورد این موضوع هیچ چیزی را عوض نمیکند و حتی جالب هم نیست .

اول باری که در فضای بیمارستان بودم با دوستانم تماس می‌گرفتم و از همه چیز تعریف میکردم ، تا کی این موضوع ادامه داشت ؟

دوهفته ؟ شاید هم کمتر .

هیچ کس نمی‌خواهد گوش شنوای درد های شما باشد ، در حقیقت هیچ کس واقعا برایش مهم نیست چه دردی می‌کشی .

به راستی ، برای هیچ کس مهم نیست چه دردی را تاب می آوری .

اگر از دردهای واقعی حرف میزدم مردم مرا متهم می‌کردند به آدمی افسرده و امیدواری هایی که حقیقت ندارد .

دردهای غیر واقعی ، دردهای تکراری ، دردهای ترند شده ، درد های مجازی و دردهایی برای نشان دادن خود از درد واقعی لانه کرده در من ، بسیار واقعی تر و پسندیده تر بود .

پس همه مرا به حاشیه راندند و من غم هایم را به غول توی مغزم گفتم ، تا جایی که فهمیدم غول از غم من تغذیه میکند . جالب نیست ؟ غول و غم ، با حرف غ . غصه و غم ، غول و مغز .

من حذف شده ام تا جایی که فهمیدم مغزم نمی خواهد و نمیتواند بار دیگری به کسی عنوان دوست بدهد ، مغزم صمیمیتی در همان غول همیشگی پیدا کرده است .

من سقوط کرده در فضای تنهایی بود که خودم هیچ‌گاه آن را انتخاب نکردم .

درد های واقعی هیچ گوشی را برای شنیدن ندارد .

احساس میکنم کلماتم در حال ته کشیدن است ، یا بهتر است بگویم امروز درد دارم ، درد همه وجودم را تغذیه کرده است و انگشتانم نا توان در ادامه دادن .

مجبورم بدنم را بلند کنم و دوباره بروم داخل مطب دکتر

این چندمین است ؟

نمی‌دانم .

تا کی باید ادامه بدهم ؟

©S.HOPE

نمی‌دانم .