این یادداشت در دهه فجر سال ۱۴۰۱ برای یک جشنواره نوشته و ارسال شده. الحمدلله...
مساله نابودی رژِیم صهیونیستی از این جهت پدیده ویژه ای است که نمی توان آن را با نابودی سایر ملل و کشورها به راحتی تطبیق داد. کشورها در دوران مدرن عمدتا محو نمی شوند، بلکه با تغییر ساختار از نو زاییده می شوند. مثال اتحاد جماهیر شوروی با تجزیه مواجه شد اما بسیاری از خطوط اصلی آن توسط روسیه احیا شد. در برابر تجزیه ممکن است گاهی ملت ها با ادغام، یک کشور جدید را شکل بدهند. مثل آلمان که در دو سده اخیر 3 بار ادغام و تجزیه را تجربه کرده است. اما مراد ما از نابودی رژیم صهیونیستی محو
شدن آن به شکل کامل است؛ به نحوی که آرمان و خطوط کلی آن به صورت یک کشور جدید یا بخشی از یک کشور وجود نداشته باشد.
در این صورت ما نمی توانیم نابودی این رژیم را با شاخص های رایج مانند ساختار اقتصادی، قدرت نظامی و کلان مساله های اجتماعی مانند نرخ رشد جمعیت، نرخ تولید بررسی و پیش بینی کنیم؛ چراکه اولا بارها دیده شده کشورها و ملت ها توانسته اند بر این بحران ها حتی در حادترین شکل آن غلبه کنند و ثانیا بر فرض اثر گذاری آن، معلوم نیست رژیم صهیونیستی که شاه مهره
استکبار جهانی است به شکلی دیگر نوزایی نکند. به همین علت در این پیش بینی، عنصر اصلی مورد بررسی برای امحای این رژیم هویت است. یک کشور از لایه های متعدد مادی و معنوی تشکیل شده، اما شالوده اصلی آن هویت مشترک است که محملی برای تولید و رشد آرمان ها افکار و به تبع آن فرهنگ مشترک است.
هویت همان چیزی است که ما و دیگری را تعریف می کند. بسیاری از شاخص های اصلی رژیم صهیونیستی مانند روند توفیقات نظامی، روند رشد جمعیت، روند ورود مهاجران به کشور، سرانه جمعیت در هر کیلومتر مربع رو به وخامت گذاشته اما کماکان در منطقه بحرانی قرار ندارد. به عبارت دیگر قوام ساختاری این رژیم پا برجاست. اما در سوی دیگر هویت در این رژیم بسیار آسیب دیده است. بحران 4 ساله سیاسی در تشکیل دولت نشان از اختلاف نظر شدید مردم و سیاستمداران است. این بحران علیرغم تشکیل
کابینه هنوز پایان نیافته و حضور ده ها هزار نفر از معترضین در خیابان ها گواه این اختالف است. محور این اختلاف هم قابل تامل است. مساله توسعه ارضی یا توسعه زیرساختی است. این دوگانه یک بازی دو سر باخت است.
هویت عنصر اصلی تاب آوری در برابر فشارها است. عدم استقبال از این رژیم در جام جهانی، اعتراضات داخلی، فشار مقاومت از داخل از طریق عملیات های شهادت طلبانه نشان می دهد این تاب آوری به شدت کاهش یافته است. حضور گسترده ایران در سوریه، حزب الله در لبنان، حماس در غزه، مقاومت در کرانه باختری از طرفی و ضعف آمریکا در منطقه، از دست رفتن دولت همراه در مصر و سرعت پایین پروژه عادی سازی موجودیت این رژیم را تهدید می کند. با روند فعلی اقتصاد جهانی که عنصر تعیین کننده در میزان
حمایت خارجی از این کشور است، بحران انرژی در اروپا که عمال رژیم صهیونیستی نتوانست نقشی در کاهش آن ایفا کند و فشار فزاینده مقاومت در مرزها و داخل این رژیم عمال حمایت ها از این رژیم به کم ترین میزان خود در تاریخ موجودیت خود رسیده است.
از این رو ممکن است به عنوان آخرین اقدام یک تهاجم گسترده نظامی برای تغییر میدان به نفع استکبار در دستور کار این رژیم قرار بگیرد. با این حساب امیدواریم این رژیم ظرف 5 سال آینده به پایان خود برسد. هرچند محتمل است که این پایان انتحاری و همراه با خون ریزی باشد.
