فیبروم رحمی توده سلولی غیر سرطانی می باشد که در رحم یا اطراف آن به وجود می آید. این توده سلولی از بافت ها و عضله های رشته ای تشکیل شده و اندازه آنها متفاوت است. این عارضه گاهی میوم رحمی و یا لیومیوم نیز نامیده می شود. از آنجا که داشتن فیبروم رحم در مراحل اولیه و در سایز های کوچک علائم خاصی ندارند، بسیاری از زنان از داشتن آن اطلاعی ندارند.
به طور کلی فیبروئیدها مخلوطی از سلول های عضلانی صاف و فیبروبلاست ها هستند که تومورهای سخت، گرد و حلقوی را در بافت های بدن تشکیل می دهند. پاتوفیزیولوژی فیبروم ناشناخته مانده است، اگرچه این فرضیه که هر فیبروم از جهش در یک سلول عضلانی صاف منفرد حاصل می شود. رحم شایع ترین محل برای فیبروم است. ایجاد فیبروم در رحم ممکن است مشکلاتی را برای فرد به وجود آورد. به عنوان مثال، فیبروم زیر مخاط موجود در رحم ممکن است منجر به خونریزی شدید قاعدگی و مشکلات باروری شود. هر چه اندازه این فیبروم بزرگ تر باشد طبعا مشکلات حاصل از آن نیز بیشتر خواهد بود.
زنانی که دارای فیبروم رحمی هستند، ممکن است این علائم را داشته باشند:
علت دقیق فیبروم مشخص نیست، اما باید بدانیم که با سطح هورمون استروژن ارتباط دارند(استروژن هورمون تولید مثل زنانه است که توسط تخمدان ها (اندام های تولید مثل زن) تولید می شود). افزایش هورمون استروژن و سایر هورمون های استروئیدی جنسی، بر رشد سریع و گسترش عضلات و بافت های فیبروم رحمی تاثیر می گذارد.
شما عزیزان می توانید برای مشاوره و تعیین وقت قبلی از دکتر مصدق متخصص زنان و زایمان در سعادت آباد، با شماره های 09056080395 و 09201998681 و پیج اینستاگرام ایشان ارتباط برقرار کنید.
شیوع فیبروم رحمی در خانم ها کمتر از 70٪ تخمین زده می شود. یکی از سوالاتی که همواره ذهن خانم ها را درگیر می کند این است که آیا فیبروم خطرناک است؟
در پاسخ می توان گفت که یک سری فاکتورها و عوامل وجود دارند که درصد ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند که در ادامه به آنها اشاره می کنیم:
بیشتر زنان در سنین 30 تا 50 سالگی ممکن است مبتلا به فیبروم رحم شوند.
تصور می شود که در تشکیل فیبروئیدها نژاد های خاصی بیشتر در خطر ایتلا هستد مانند زنان آفریقایی.
زنانی که دارای فرزند هستند و در واقع قدرت تولید مثلی دارند کمتر در معرض خطر هستند و هر چه تعداد فرزندانی که به دنیا آورده اند بیشتر باشد احتمال ابتلا به این بیماری کمتر است.
اضافه وزن و چاقی در زنان نیز از عوامل موثر در ابتلا به فیبروم رحمی است زیرا مشخص شده که زنان چاق دارای سطح استروژن بیشتری هستند
رژیم غذایی سنگین و مضر با 70٪ افزایش خطر فیبروم همراه است. سبزیجات، میوه ها و لبنیات سبز خطر فیبروم را کاهش می دهند.
ژنتیک در تشکیل فیبروم رحمی نقش دارد. اگر مادر یا خواهرتان فیبروم رحمی داشته باشد، در معرض خطر افزایش ابتلا به آنها قرار دارید.
فیبروم از طریق تصاویر (سونوگرافی، اشعه ایکس، MRI)، ارزیابی بافت شناسی و تست های بیوشیمیایی تشخیص داده می شوند. گاهی اوقات برای تایید تشخیص به عمل جراحی نیاز است. فیبروم رحمی با در دسترس بودن تصاویر سونوگرافی با وضوح بالا، اغلب به طور تصادفی تشخیص داده می شوند. زنانی که در مراقبت های اولیه با علائم مطرح کننده فیبروئید مراجعه می کنند، باید سابقه پزشکی آنها مورد بررسی قرار گیرد و همچنین غربالگری دهانه رحم و عضلات کف لگن باید تحت آزمایش قرار بگیرند. اندازه گیری و ارزیابی هموگلوبین برای بررسی کم خونی فقر آهن نیز در تشخیص فیبروم ها می تواند موثر باشد. البته اگر تشخیص اندازه نرمال فیبروم با استفاده از سونوگرافی واضح و قطعی باشد، نیازی به انجام سایر تست ها و آزمایشات مربوطه نیست.
فیبروم ها می توانند در هر جایی از رحم رشد کنند و از نظر اندازه تفاوت قابل توجهی دارند. بعضی از آنها می توانند خیلی کوچک باشند، در حالی که برخی دیگر به اندازه یک گردو یا بزرگتر هستند.
انواع اصلی فیبروم ها عبارتند از:
استروژن و پروژسترون تکثیر و نگهداری فیبروئیدهای رحمی را کنترل می کنند و بیشتر درمان های پزشکی با جلوگیری از تولید استروئیدها و هورمون های جنسی یا عملکرد آنها عمل می کنند. در واقع با مصرف دارو میزان ترشح هورمون را کاهش پیدا کرده و از رشد و پیشرفت فیبروم رحمی جلوگیری می شود. این روش ممکن است عوارض جانبی مانند به هم ریختگی سیکل پریود ماهانه و دیگر مشکلات را به همراه داشته باشد و اهمیت بالینی آن به طور کامل مشخص نشده است.
اگر فیبروم ها دارای علامت نباشند، به درمان نیاز ندارند. معمولا این فیبروم ها در طی زمان با کاهش میزان هورمون های جنسی در بدن زن از بین می روند. اما اگر این فیبروم ها دارای علائمی مانند درد و یا خونریزی باشند ممکن است پزشک با تجویز داروهاییی علائم بیماری را بهبود بخشد و اندازه آنها را کاهش دهد. اگر روش دارویی موثر واقع نشد روش هایی دیگر مانند جراحی یا سایر روش های تهاجمی ممکن است به کار گرفته شود. در واقع فیبروم ها فقط در صورت علائم به درمان نیاز دارند. برای جراحی فیبروئید (> 3 سانتی متر) که باعث خونریزی شدید قاعدگی می شود، باید هیسترکتومی، میومکتومی یا جراحی شریان رحمی صورت گیرد. مهم ترین عامل بالینی در تعیین گزینه درمانی این است که باروری یا حفظ سلامت رحم مورد توجه قرار گیرد.
همانطور که بیان شد فیبروم رحمی توده سلولی غیر سرطانی هستند که در رحم یا اطراف آن به وجود می آیند. این توده سلولی از بافت ها و عضله های رشته ای تشکیل شده و اندازه آنها متفاوت است. این عارضه گاهی میوم رحمی و یا لیومیوم نیز نامیده می شود و معمولا در اوایل ایجاد آن علائم خاصی ندارد.
این فیبروم ها در افراد مختلف، بسته به اندازه و محل قرار گیری آن در هر فرد می تواند دارای شرایط خاصی باشند. در هر صورت با مراجعه به یک متخصص زنان با تجربه و تشخیص به موقع و درمان صحیح می توان از بروز مشکلات ناشی از رشد فیبروم ها جلوگیری کرد.
