بزرگسالی ، توهم مهلکی از تسلط با خود می آورد و حتی گاه به آن وابسته میشود. منظورم آن سرابی از تسلط بر زندگی ان است که موجب میشود احساس بزرگسال بودن بکنیم. ما بلوغ را به استقلال ، حق مطلق تعیین آنچه برای ما رخ میدهد ، ربط میدهیم. دیر یا زود اما ناگزیر از خواب غفلت بیدار میشویم ، این توهم همیشه روزی نقش بر آب می شود ، همیشه .
ارتباط گرفتن با کتاب خیلی کار آسونی نبود ولی خب در نهایت از یکجایی تونستم با کتاب ارتباط بگیرم و وارد سراشیبی مطالعه کتاب بشم . کلا حال و هوای ادبیات آمریکای لاتین یک چیز جدا از سایر ادبیات ها هست. نمیدونم شما هم حسش میکنید یا نه. راوی داستان کتاب در شهر بوگوتا کلومبیا ، آنتونیو یامارا هست که در آستانه چهل سالگی هست . او در حال خوندن مجله ای هست که با خوندن یک خبر ، یاد دوست قدیمی خودش میوفته ؛ ریکاردو لاورده ! او در کمال حیرت جزئیات آشنایی مختصرش با این مرد و پیامدهای دردناکی را که در زندگی او داشته است، به یاد میاره حتی برای تکمیل خاطراتش مجبور میشه به شهر دیگه ای هم مسافرت کنه. نقطه قوت کتاب میتونم بگم تصویرسازی دقیق هست که باعث میشه خواننده بخوبی میتونه با کتاب همراه بشه و نوشته های کتاب را بیشتر درک کنه . مخصوصا موقعی که ریکاردو میره به یک کاست فروشی و یک نوار صوتی را گوش میده و گریه میکنه. محتوای اون کاست ، یکی از غمگین ترین چیزایی هستش که خوندنم . این نوار کاست حاوی صدای ضبط‌شده کابین خلبان در جعبه سیاه هواپیمایی هست که سقوط کرده . تعبیر راوی از این صداها بسیار شاعرانه و قدرتمند است: «صدای جان‌هایی که به‌سرعت به‌سوی دیار نیستی می‌روند»، «صدای جان‌هایی که می‌میرند و صدای شکستن اجسام.» .
نقطه قوت تمام کاراکترهای کتاب ، تنهایی هست ؛ همه تنها هستند. تنهایی انسان و ترس‌های بالقوه‌ای که می‌تواند همراه او باشد، و گذشته‌ای است که می‌تواند همچون عقده یا غده‌ای سرطانی عمل کند. نکته ای که از این کتاب برداشت کردم و بنظرم خیلی مهم هست این بود که گاهی برای کسی که زنده است وقت نمیذاریم نادیده میگیریمش انگار که زنده نیست بعد از مرگش میفتیم به پیدا کردن و درک حتی یک حرف یا یک حس از اون ادم. پس تا وقتی افراد دوست داشتنیمان هستند قدرشون را بدانیم.
