تعداد دیوانه هایی که به آنها برمی خوریم مدام بیشتر میشود ؛ دیگر دیوانه ها را نمیگیرند ، چون تیمارستان کیپ تا کیپ پر از انواع و اقسام مقام های دولتی اند. یک وقتی اپوزیسیون را در بیمارستان های روانی بستری میکردند تا هشدارشان بدهند اما کوتاه زمانی بعد دیگر برای آنها جا نماند. چون مد شد مقام های سطح بالای دولت برای محافظت از خودشان در برابر سقوط ، عزل یا محکومیت ، با امضای خودشان به تیمارستان بروند.
کتابی کاملا ملی گرایانه از ادبیات لهستان که بنظرم واقعا باید خونده بشه. بعضی جاهاش میگفتم اع چقدر فضاش شبیه فضای کشور در حال حاضر ما هست. خیلی قشنگ رنج انسان را نشان میده و نوع زندگی کردن مردم در فضای تیره و تار کمونیسم را بخوبی تصویرسازی میکنه. نویسنده خیلی زیبا از طریق داستان سرایی و صحنه سازی نشون میده که در فضای سرکوب شده توسط کمونیست و نیروهای نفوذی مردمی ، روشنفکران در انفعال هستند و مردم بخاطر سرکوب های پی در پی ، دمغ و سرخورده شده اند و دچار نوعی رخوت فکری ، سیاسی و احساسی هستند. سانسور و خفقان ، اندیشه های روشنفکران ، صاحب نظران و نویسندگان را خشکانده و هرچه بیشتر آنها را به گوشه عزلت و تنهایی میکشونه. اما این وسط هستند کسایی که میخواهند با آتش سوزی ، شعله های امید را دوباره شعله ور کنند حتی اگه به قیمت تمام شدن جان یک آدم باشه. تمام داستان حول محور چند ساعت پایانی یک نویسنده هست که ماموریت پیدا میکنه تا خودش را مقابل ساختمان حزب کمونیست لهستان به آتش بکشه. جامعه ای که در کتاب ب تصویر کشده شده ، جامعه ای هست که در لجن زار ناامیدی و پوچی غوطه ور شده ، تشخیص حق از باطل سخت شده و انسجام خودش را از دست داده. یکمی ممکنه اوایلش ارتباط گرفتن با کتاب کمی سخت باشه براتون ولی هرچی که بیشتر جلو برید ، راحتتر میتونید با کتاب ارتباط بگیرید و فضای کتاب را درک کنید. قلم نویسنده واقعا سرد و خشک هست و حتی توی ترجمه هم احساس میشه.
