این تصویر یک عکس غیرمعمول از پیرمردی ست که با پوشیدن لباس رسمی سعی در پنهان کردن درون خود دارد. اما عکاس گویا روح پیرمرد را احضار کرده و آنچه در درون اوست به تصویر کشیده . انگار بیش از یک عکاس با یک روانشناس طرف باشیم. تناقض پوشش پیرمرد و حالت ایستای او در برابر دوربین با چهره ی درمانده از دردش رازی ست که تنها عکاس بدان آگاه است.
در نگاه اول آنچه در پرتره پیرمرد به چشم می آید درد و وحشت اوست. حالت چشمانش درماندگی را به رخ می کشد. و ظاهر او نشان از درد طولانی و طاقت فرسا دارد. آنچه بیش از هرچیز به چشم می آید ترس از مرگ و نیستی ست. حالت دهانش نشان از سکته و شوک دارد و بنظر، این چهره ی یک آدم در احتضار است. در اینجا نوعی زیبایی شناسی مرگ را با لباس مبدل بر تن و چهره ای خسته و مستاصل شاهدیم.
اودون در مصاحبه ای می گوید " میان زشت و زیبا تفاوتی نمی گذارم. آنچه می بینم تاکید و تایید بسیاری از چیزهایی است که نیاز دارم احساس شان کنم. مانند یک جور وسواس فکری." این کاری است که در به نمایش گذاشتن چهره ی پیرمرد که پدر عکاس نیز هست، انجام داده. او پدرش را نه در بهترین حالت ممکن، که در آنچه می تواند واقعا باشد به تصویر کشیده. او حتی گفته است که رازهای افراد برایش اهمیتی ندارد ولی این واقعیت که سوژه نمی خواهد برخی از ویژگی هایش را کشف کند برایش جالب است. و در این پرتره هم چنین می کند، درد و رنج نهفته ی پدر بیمار را به نمایش می گذارد.
ریچارد اودون عکاس امریکایی در سال در سال ۱۹۲۳ در نیویورک به دنیا آمد. عکاسی را در دوران نوجوانی آغاز کرد و در دانشگاه به تحصیل در زمینه شعر و فلسفه پرداخت اما علاقه او به عکاسی باعث شد که دانشگاه را رها کند. او عکاسی فشن و مد انجام میداد و به عکاسی پرتره نیز علاقمند بود و از بسیاری از شخصیتهای هنری و سیاسی زمان خودش عکاسی پرتره تهیه کرده است افرادی چون: باستر کیتون، مارین اندرسون، مرلین مونرو، ایزاک دینسن، دویت ایزنهاور، اندی وارهول و....
او دون سال 2004 در سن 81 سالگی در اثر عارضه مغزی درگذشت. روزنامه ی نیویورک تایمز به مناسبت درگذشت او چنین نوشت:" عکس های مد و پرتره ی او کمک کرد که سبک تصویر آمریکا، زیبایی و فرهنگ آن در نیم قرن گذشته تعریف شود."
