جیمی در درگاه اتاق خود ایستاده و با ظاهر و ژست زنانه به دوربین گلدین خیره شده است. او نگاهی لطیف و صمیمی دارد و سعی میکند تمام خستگی و مشکلاتش را پشت برق چشمانش پنهان کند. او گویا شیشه کوچک قرصهایش را به دست گرفته تا بتواند برای ساعتی فارغ از هیاهوی دنیای واقعی و تلاش برای اثبات وجود خود، در رویاهایش غرق شود. در آینه قدی کنار جیمی ، تصویر تابو با موهای کوتاه و سایه چشم اغراق شده اش، بر روی زمین نمایان است و او بی توجه به اطراف قصد استراحت دارد.
پیشانی دو رنگ جیمی نشان از کلاه گیس برداشته شده او و جای لباس روی بدنش، بر تنگ بودن لباسش صحه می گذارد، احتمالا هر دو از یک مهمانی ویژه بازگشته اند. جیمی وزنش را روی پای راستش قرار داده تا خود را کشیده تر و جذاب تر نمایش دهد، در حالی که تابو برای فرار از نگاه دوربین، خود را سرگرم نشان میدهد.
این عکس از مجموعه عکس “The other side“ برای یادآوری بی عدالتی جامعه به درگ هاست. مارسل پروست در کتاب ضد سنت بوو در فصل نسل نفرینی، اینگونه درگ کوئین ها را توصیف می کند: " برخی از آنان، خاموش و به غایت زیبا، به جنسیتی وابسته شده اند که آنان را محکوم به تنهایی می کند و در چشمهایشان رنج بهشتِ ناممکن انعکاس دارد، در نظر کسانی که آنان در وجودشان عشق را می جویند، تهوع آور هستند. در وجود الباقی، آنان به رقص، آرایش و- درست مثل دختران - به رژلب علاقمندند و بخش زنانه نصفه و نیمه هویداست." حال این دو درگ کوئین (جیمی و تابو)، به گلدین اجازه دادند به حریم خصوصیشان راه پیدا کند و زیبایی و غم دنیای آنها را نشان دهد. به گفته گلدین، امثال جیمی و تابو کل جهان او را تشکیل داده و برای ستایش آنها، تصاویرشان را ثبت کرده است.
کوئین ها حتی توسط جامعه همجنسگرایان رد شده بودند و در گروه های اجتماعی قرار نمی گرفتند در نتیجه گلدین قصد داشت آنها به عنوان جنسیت سوم شناخته شوند، همانطور که خودش آنها را جوری که بودند قبول داشت. در دهه 80 میلادی، با فراگیری بیماری ایذر بسیاری از کوئین ها توسط این بیماری از دست رفتند. در نتیجه در دهه 90 میلادی، نمایش کتاب “The other side” راهی برای ادای احترام به دوستان عزیز گلدین بود که در این مبارزه جان باختند.
