من هرچقدر که مهم باشم و شما هر چقدر مهم باشید به یک اندازه انسانیم.
کودک بخاطر کودکی‌اش نیم‌انسان نیست.
نوجوان بخاطر نوجوانی‌اش نیم‌انسان نیست.
پیر بخاطر پیری‌اش نیم‌انسان نیست.
جوان بخاطر جوانیش نیم‌انسان نیست.
میان‌سال بخاطر میان‌سالیش نیم‌انسان نیست.
زن بخاطر زن‌بودنش نیم‌انسان نیست.
مرد بخاطر مردبودنش نیم‌انسان نیست.
آدم‌سیاه بخاطر سیاه‌بودنش نیم‌انسان نیست.
آدم‌مجرد بخاطر مجردبودنش نیم‌انسان نیست.
ما همه انسانیم و برابر.
چگونه با انسانها رابطه‌ای برابر داشته‌باشیم؟
چگونه انسانها را به اندازه‌ی خودمان ببینیم؟
چگونه می‌توانیم از ذهنیت‌های نادرست راجع به انسانها، عبور کنیم؟
با سپاس
شادی صفوی
