چرا همه با یک سرعت در پیاده رو حرکت می کنیم؟
آیا دوست ندارید گاهی در پیاده رو ها بدویم؟
چقدر در طول روز بازی می کنیم؟
اگر آماری داشتم چقدر جالب بود! سرانه ی بازی آدم بزرگ ها در طول سال
بچه ها چقدر خوب بازی می کنند، بی خیال و شاد. انگار تمام زندگی بازی است.
تمام زندگی بازی است دیگر، مگر این طور نیست؟
در "بازی زندگی" من هم دوست دارم بازی کنم. آیا در 40 سالگی می توانم باز هم بازی کنم؟ یا اینکه همیشه و همیشه کارهای مهم تری دارم؟
چندین سال پیش، وقتی پسرم 4 سال داشت به من میگفت: بیا با هم بدویم. هنوز هم گاهی با هم در پیاده رو های مهرشهر می دویم. در آن زمان پوششی داشتم که برای دویدن خیلی مناسب نبود و همین درخواست ساده ی پسرم سبب شد پوششم را تغییر دهم. به همین سادگی فقط همین یک جمله "مامان بیا باهم بدوییم"
و دویدم مثل یک کودک بدنبال پسرم که همیشه از من میبرد.
اکنون دو کودک دارم وقتی پسرم کوچک بود راحت برایش وقت میگذاشتم و حتی سعی می کردم برای آنچه از او می خواهم مثل جمع آوری خانه، دست و صورت شستن، مسواک زدن و... بازی طراحی کنم بنابر موقعیت
اما بعد از چندین سال زیاد حوصله ی بازی با دخترم را ندارم و از ایده های خلاقانه برای بازی دور افتاده ام.
در کلاس فرزند پروری موسسه والد و کودک خلاق و نواندیش البرز که توسط گلسا غریب نواز گرامی (کارشناس ارشد روانشناسی کودک) برگزار میشود آموختم یکی از نیازهای اساسی کودکان بازی و تفریح است. من فکر می کنم برای ما آدم بزرگ ها هم این نیاز جدی است و لابه لای هیاهوهای توخالی روزانه گم شده است.
من فکر می کنم اگر من برای خودم فرصت بازی در طول روز قرار دهم، راحت تر می توانم با کودکم بازی کنم و غرق در "لذت بازی" با او شوم.
شما چطور فکر می کنید؟
با سپاس
شادی صفوی
