مدتی است در وبینارهای‌آنلاین «اهل نوشتن» شرکت می‌کنم.
طعم‌شیرین حضور در کلاس را بعد از چندین‌سال، می چشم.
اما این بار نه بخاطر اجبار‌ساختار‌آموزشی بلکه صرفا بدلیل علاقه
در آخرین هفته‌ی‌سال شاهین کلانتری گرامی راجع به «ده‌تمرین نویسندگی» توضیح دادند:
1.آزاد نویسی‌روزانه:
بلافاصله بعد از بیدار‌شدن، آنچه به ذهنم می آید را بی‌وقفه می‌نویسم.
2.کلمه‌برداری روزانه:
از متن یا شعری که هر روز می‌خوانم، 5 کلمه‌ی جالب را یادداشت می کنم.
3.چک‌لیست روزانه:
چند کار بسیار بسیار مهم اما غیر‌فوری را یادداشت کرده و هر روز انجام می‌دهم.
مثل:تنفس‌عمیق، تنظیم‌صدا، خواندن‌شعر یا متن و...
4.وبلاگ‌نویسی روزانه:
هر روز، آنچه آموخته‌ام را بصورت نوشتار در وبلاگم منتشر می‌کنم.
5.پیاده‌روی روزانه:
هر روز زمانی را به تنهایی پیاده‌روی می‌کنم.
6.خاطره‌نویسی روزانه:
هر روز قصه‌ی شخصی‌خودم را روایت می‌کنم.
7.رونویسی روزانه:
هر روز از روی شعر یا متن دلخواهم، مشق می‌نویسم.
8.آزادگویی روزانه:
هر روز پیام‌صوتی می‌گذارم یا با خودم حرف می‌زنم و در تبلتم ضبط می‌کنم.
9.صد‌‌جمله:
هر روز 100 جمله‌ی کوتاه یا بلند می‌نویسم.
10.و دوباره وبلاگ‌نویسی
نکته‌ی مهم: در این روش‌کار، سه‌حالت برای هر تمرین در نظر می‌گیریم (کم -متوسط - زیاد). هر روز بسته به "زمان و انرژی" که در اختیار داریم برای انجام تمرینها اقدام می‌کنیم.
امروز بسیار مشتاق بودم تمرینها را انجام دهم. اما چگونه؟
زمان‌آزاد من تنها یک ساعت در روز است.
بر روی موضوع و اشتیاق خودم، تمرکز کردم.
استفاده از زمان‌های‌مرده، راه‌حل‌من برای این موضوع بود.
بعد از بیدار‌شدن از خواب، دو صفحه آزادنویسی کردم.
بلافاصله به سراغ تمرین‌صد‌‌جمله رفتم و سی‌جمله نوشتم.
در فاصله‌های میان‌کارهای‌روزانه که معمولا به چک‌کردن موبایلم سپری می‌شد، چند‌‌صفحه از کتاب «تاریخ روانشناسی نوین» را خواندم و تمرین‌کلمه‌برداری را نیز انجام دادم.
بعد از ناهار، دو صفحه از شعر‌های سهراب‌سپری را رونویسی کردم.
وقتی کودکانم مشغول‌بازی بودند، چون تمرکز‌کافی نداشتم تنها پیش‌نویس یک نوشتار را برای وبلاگم، آماده کردم.
در زمان‌بهتری، بازخوانی‌اش کردم و انتشار دادم.
امروز برای همکارم یک پیام صوتی فرستادم. (تمرین آزادنویسی)
البته «چک‌لیست‌روزانه‌ام» را ابتدا پر کردم و سپس به‌سراغ «ده‌تمرین» رفتم.
بیش از 5تمرین را انجام دادم و از هر کدام اندکی، اما انجامش دادم.
رهایی از کمالگرایی‌بنیادین و کلیشه‌های‌صلب، کار‌آسانی نیست.
اکنون به خودم افتخار می کنم که اندکی از‌حد‌‌کمال را انجام داده‌ام.
و "طبیعی‌بودن‌نقص‌داشتن" را در عمل، پذیرفته‌ام.
کاش در سال‌جدید، حجم‌اندکی از تمرین‌هایم را انجام دهم اما برای‌همیشه.
شما دوست دارید در سال‌جدید بر روی چه موضوعی تمرکز داشته باشید و هر روز اندکی تمرینش کنید؟
با سپاس
شادی صفوی
