سلام «حال‌بد من».
می‌بینمت.
می‌دانم که حالت بد است.
مجبور نیستی خوب باشی.
اشکالی ندارد که بد هستی.
هر آدمی حال‌بد دارد.
در واقع آدمها بیشتر حال‌بد دارند تا حال‌خوب.
ترس، خشم و غم.
سه احساس از ۴احساس اصلی ناخوشایند است.
برایم ارزش‌مندی.
چون حال‌من هستی.
می‌دانم که بیشتر از دستت فرار می‌کنم تا بپذیرمت.
اما حالا می‌بینمت.
بیا بغلم.
کنارم بنشین و برایم حرف بزن.
اشکالی ندارد پیش من، گریه کنی.
یا فریاد بزنی.
من خودت هستم.
پیش من، می‌توانی خودت باشی.
چه چیزی دوست داری؟
به چه چیزی نیاز داری؟
دوستت دارم حتی اگر هیچ‌کس دوستت نداشته‌باشد.
مراقبت هستم حتی اگر هیچ‌کس مراقبت نباشد.
تنهایت نمی‌گذارم حتی اگر همه تنهایت بگذارند.
می‌بخشمت حتی اگر هیچ‌کس نبخشدت.
بیا اینجا.
دراز بکش.
عضلاتت را شل کن.
چشمانت را ببند.
نفس بکش.
دوباره نفس بکش.
عمیق‌تر.
آرام‌تر نفس بکش.
اگر دوست داری احساست را بگو یا بنویس.
جدول خطاهای شناختیت را پرکن.
بگو چه شده؟
چه فکری می‌کنی؟
الان چه کاری انجام‌دهی حالت بهتر میشود؟
فکر کن و بگو.
....
امروز صبح یک کاغذ برداشتم و برای حال بدم، نامه نوشتم.
ایده‌ی کارت‌نویسی را اولین بار از دکتر مونا چراغی عزیز شنیده‌بودم.
حوالی ظهر از موضوعی، عصبانی شدم.
هیجاناتم به سطح آمدند.
مثل کله‌نوشابه‌ای داشتم فوران می‌کردم.
به سراغ دفترچه‌ام رفتم و جملاتم را خواندم.
جملاتی از حال‌خوبم به حال‌بدم.
سعی کردم به جملاتم عمل کنم و خودم را آرام سازم.
از معرکه دورشدم و کمی وقفه ایجاد کردم.
حالم بهتر شد، کمی احساس‌نویسی انجام‌دادم.
کمی خط‌خطی کردم.
دمنوش و چند خرما خوردم.
جدول خطاهای شناختی‌ام را پر کردم.
توانستم افکارنویسی هم انجام‌دهم.
من فکر می‌کنم همانطور که در ابعاد کوانتومی «اندازه‌گیری» بر سیستم تاثیرگذار است.
مشاهده‌ی خود (بوسیله‌ی گفتن یا نوشتن) مانند اندازه‌گیری عمل می‌کند و بر سیستم (حالت روانی) اثر می‌گذارد.
اما قبل از مشاهده‌ی خودم و تغییرخودکار به آرام‌سازی نیاز‌دارم.
وقتی که آرام هستم بهتر می‌توانم خودم را درک‌کنم.
با نوشتن پلی می‌سازم میان خود‌آرام و خودناآرام.
شاید خودآرامم بتواند خودناآرامم را کمی آرام سازد.
شما چطور فکر می‌کنید؟
با سپاس
شادی صفوی
