از سرچ‌های مستمر راجع به کپی‌رایتینگ شروع شد.
بواسطه‌ی خواهرم با سئو و تولید‌محتوا آشنا شده‌بودم.
به یک موسسه پیشنهاد همکاری دادم بنابراین لازم بود مقالات آموزشی را به دقت بخوانم و بیاموزم.
با کمال تعجب می‌دیدم حتی مقاله‌ی اول گوگل در سرچ من، کامنتی ندارد.
مطمئنم بسیاری مقاله را خوانده‌بودند.(مخاطبین مرتبط با آموزش کپی‌رایتینگ)
مقاله خوب و کاربردی بود. پس چرا کامنتی نداشت؟
از زمانی که خودم شروع به نوشتن کردم دو کار انجام می‌دهم:
۱. اگر محتوایی را بخوانم، گوش‌دهم یا ببینم؛ حتمن بازخورد می‌دهم.
۲. اگر محتوایی را در جایی استفاده کنم حتمن منبع را ذکر می‌کنم حتی عکس که خیلی متداول نیست.
دوستانی دارم که هرگز آنها را ندیده‌ام و شاید نخواهم دید اما با آنان در ارتباطم.
از دوران سخت و طولانی کرونا شروع شد.
تنهایی و بی‌حوصلگی‌ام را با دریافت محتواهای خوب پر می‌کردم.
مانند:
قدرت نامحدود
https://t.me/Unlimited_Power
محمود سلطانی
https://t.me/shogherouyesh
ناهید عبدی
https://t.me/nahidabdilearning
روانکاوی و جامعه‌شناسی
https://t.me/psychoanalysisandsociolgy
دکتر فرهنگ هلاکویی
https://t.me/ma_vaShoma
شاهین کلانتری
https://t.me/shahinkalantari
ابراهیم میثاق
https://t.me/ebrahimmisagh
اهل نوشتن
https://t.me/ahleneveshtan
وقتی با انسانهایی در ارتباطم که سخاوتمندانه دانش خود را در اختیار همگان می‌گذارند.
من نیز دوست‌دارم بیاموزم و روزی اینگونه باشم.
اما تا آنروز، چگونه می‌توانم قدردان آنچه آموخته‌ام باشم؟
من فکر می‌کنم: بازگو‌کردن تاثیر مثبت یا منفی محتواها، ادامه‌‌ی چرخه‌ی آگاهی است.
برای ایده‌پرداز محتوا، برای مخاطبین و حتی خودم.
برای ایده‌پردازی محتوا انرژی مثبت می‌فرستم و سپاسگزاری می‌کنم.
برای مخاطبین محتوا تجربه‌ام را بازگو می‌کنم شاید برای انجام‌دادن ترغیب شوند.
در این فرآیند، خودم بهتر می‌آموزم و ارتباط‌های تازه‌ای پیدا می‌کنم.
شما چطور فکر می‌کنید؟
با سپاس
شادی صفوی
