در کودکی به تشویق دیگران یکبار تصمیم گرفتم حافظ قرآن بشم و این کار رو آغاز کردم، نخستین قدم تا آیه سوم سوره بقره بود. همه تشویقم کردن و گفتن آفرین آفرین، خیلی خوبه همین فرمون برو جلو...
شاید جالبه باشه بدونید تا کجا پیش رفتم؟ بله، باید خدمتتون عرض کنم تا همونجا. یک قدم هم جلوتر نرفتم، چون به حس تشویق مورد نیاز رسیدم...
سالها از این تجربه گذشته و من همون آدم هستم... آدمی که فقط قدم اول رو برمیداره و دیگه حتی برای قدم دوم تلاش نمیکند... و امروز من آدمی هستم با هزاران قدم که به هیچ کجا نمیرسانندم
