نقد فیلم ماجرای نیم روز: رد خون
داستان "ماجرای نیم روز: رد خون" هفت سال پس از ماجراهای فیلم قبلی اتفاق می افتد. زمانیکه پایان جنگ عراق و ایران نزدیک است و اعضای سازمان مجاهدین خلق در پادگانی به نام اشرف در کشور عراق ساکن شده اند. کشوری که دربرابر ایران می جنگید.
در "ماجرای نیمروز" دیدیم که روایت و دوربین با یک طرف داستان باقی ماند. اما در "رد خون" ما با هر دوسوی داستان مواجه هستیم. دو قطب کاملا متفاوت با اعتقاداتی که فرقشان از زمین تا آسمان است. بنابراین "رد خون" کاراکترهای بیشتر و در نتیجه داستان های گسترده تری را شامل میشود. داستان ها و حواشی ای که آن طور که باید، به آنها پرداخته نمیشود و در نتیجه ارتباط احساسی کمتری با مخاطب برقرار میکند (از جمله روابط افشین با مادر و دخترش _ شادکام با همسر و فرزندانش و...).
روند فیلم، درباره ی اتفاقاتی است که در عملیات مرصاد رخ میدهد. عملیاتی که به بعد از امضای صلح میان ایران و عراق برمیگردد. دولت صدام با پشتیبانی از گروه مجاهدین یک حمله ی نهایی علیه ایران ترتیب داد که هدفش نفوذ در خاک ایران و تسخیر تهران بود؛ این عملیات نهایتا با شکست مواجه شد و پرونده ی جنگ هشت ساله بسته شد. مهدویان اما به خوبی توانسته فضای متشنجی که بین نیروهای خودی و همچنین بین نیروهای دشمن بود را به تصویر بکشد.
از نکات منحصر به فرد فیلم، این است که اعضای سازمان مجاهدین داستان خودشان را دارند؛ به عبارتی دیگر شبیه به انسانهای واقعی تصویر شده اند. زنی که دغدغه اش رسیدن به تهران و دیدن فرزندش است و یا عضو دیگری که بیشتر از اینکه میل به مبارزه و خدمت به سازمان را داشته باشد، درگیر ارتباط خود با همسرش میباشد. این مساله بسته به نوع دید مخاطب میتواند مثبت یا منفی تلقی شود.
کاراکترها در این قسمت از فیلم مجبور به انتخاب میان علایق و باورهایشان میشوند. حتی بالاتر از آن، ما شاهد تغییر این شخصیت ها هستیم؛ مثل زمانی که کمال (حجازی فر) به خواهر خود (بهنوش طباطبایی) شلیک نمی _کند.
یکی از تلخ ترین سکانس ها، لحظه ای است که مجاهدین در حال نماز خواندن زیر سروصدای گلوله و آتش جنایات خودشان هستند؛ این سکانس به خوبی برداشت و تعبیر غلط آنها از اسلام را نشان میدهد.
بنظر میاید که این اثر در کنار ایرادات و نواقصی که دارد، جزو فیلم های دیدنی این ژانر میباشد.
