نقد فیلم درخت گردو (حملات شیمیایی)
فیلم روایتگر درد مردم سردشت در بمباران شیمیایی تابستان ۱۳۶۶ و نشانگر تلاش یک پدر برای نجات خانواده اش است. همسر و فرزندان او یکی پس از دیگری در اثر آلودگی های شیمیایی از دنیا می روند و هیچ کاری از دست او برنمی‌آید. مهدویان ایده ای ناب برای ساخت یک شاهکار داشت ولی چندان موفق نشد.
بزرگترین نقطه قوت این فیلم بازی قوی بازیگران به خصوص پیمان معادی در شخصیت قادر می باشد. پیمان معادی به خوبی توانست بیننده را با درد، رنج و مشکلات پدر داستان همراه کند و احساسات مخاطب را به چالش بکشد. در مقابل مهران مدیری در نقشش نتوانست آنطور که باید تاثیر گذار عمل کند. لکنت زبان مصنوعی و ناقص او یکی از واضح ترین خطاهایش بود. اما در آخر کاراکتر او برای بیننده عام قابل قبول و حتی دوست داشتنی از آب درآمد. در کنار بازی های درخشانی که ما از این بازیگر دیدیم این یکی از ضعیف ترین کارهایش به شمار می آید.
از دیگر نقاط قوت این فیلم گریم و کار تیم چهره پردازی بود که توانست تا حدودی کم‌کاری‌های کارگردان و فیلمنامه را بپوشاند. همچنین تیم طراحی صحنه و لباس نیز کار خودشان را درست انجام داده بودند. این سه تیم با همکاری هم به راحتی توانستند کوچه و خیابان‌های آن روزها را به تصویر بکشند. به حدی که می توان تصاویر فیلم را عاری از هرگونه گاف سینمایی دانست.
عجیب ترین خطای تیم سازنده این بود که با وجود صحنه های دردناک و هولناک در فیلم هیچ گونه محدودیت سنی ای برایش در نظر نگرفتند.
نحوه فیلمبرداری انتخاب شده و دوربین کارگردان می توانست باعث شود که فیلم فرم مستندگونه به خود بگیرد ولی بازی قوی بازیگران جلوی این واقعه را گرفت. احساسات بیننده چنان درگیر می‌شود که مستندانگاری فیلم محال به نظر می آید.
اینکه تماشای این فیلم را شکنجه ای برای مخاطب در نظر بگیریم کاملاً منطقی است. کارگردان به جای آنکه شخصیت ها را بسازد و داستان را پیش ببرد فقط سعی داشت با نشان دادن زجر و درد قربانیان حملات شیمیایی بیننده را از لحاظ احساسی آزار دهد. کارگردان می‌توانست با پرداختن بهتر و بیشتر به شخصیت ها و پیش بردن فیلمنامه راحت تر مخاطب را با این درد همراه کند و فقط شکنجه ندهد. ما هیچ داستانی نداشتیم که به کمک آن شخصیت ها و گذشته آنها را بشناسیم و درک کنیم. این مهم نقش بسزایی در ایجاد آن حس همدردی که کارگردان به دنبالش بود دارد.
این فیلم از لحاظ تاریخی برای مردم ایران ارزشمند است ولی از از لحاظ سینمایی کار چندان قوی ای نیست. تیم سازنده تمام مواد لازم برای ساخت یک فیلم عالی را داشتند. تیم بازیگری قوی، موضوع خوب و لوکیشن هایی که عالی بازسازی شده بودند محیا بود ولی نبود یک فیلمنامه درست و داستان کامل باعث شد که این فیلم نتواند یک شاهکار سینمایی تلقی شود.
