در کودکی قسمت هایی از کارتون نانوک رو دیده بودم. اسکیمویی که قصد شکار خرس بزرگ رو داشت.
اخیرا یادش افتادم و کامل نگاش کردم تا ببینم آخرش موفق میشه خرس بزرگ رو شکار کنه یا نه.
همینطور که این کارتونو نگاه میکردم سوالاتی در مورد زندگی این اقوام در قطب شمال و آداب و رسمومشون و دین و مذهبشون و ابزارهایی که داشتند برام پیش می اومد که توی اینترنت سرچ می کردم خام خواری و رژیم غذایی تماما گوشتی که دارند و بسیاری مطالب دیگه در موردشون برام جالب بود.
اما یک بار برام سوال شد که آیا زندگی در اون طبیعت خشن و اون نزاع سخت برای بقا بهشون اجازه داه که آواز و موسیقی هم داشته باشند؟
با گوگل کردن سوال فهمیدم روشی از آواز خواندن به نام گلوخوانی بین اسکیمو ها و مردم مغولستان و ژاپن و ... مشترک است. خب من از قبل میدونستم که این اقوام از یک ریشه هستند. اما چیزی که خیلی متعجبم کرد حفظ این سنت برای هزاران سال بوده.
من نتونستم بفهمم زمان این مهاجرت از اسیا به امریکا کی بوده اما عددهای پنج هزار سال ، هشت هزار سال، دوازده هزار سال و حتی بیست هزار سال رو دیدم مطرح کرده بودند. که ما حتی اگر همون پنج هزار سال رو نظر بگیریم باز هم زمان زیادیه.
در زیر لینک میتونید یک گلوخوانی مشترک بین یک زن اسکیمو و یک زن مغول رو ببینید:
نکته: در خلال سرچ ها متوجه شدم که کلمه ی اسکیمو کلمه ای توهین آمیز تلقی میشه. هرچند من اینجا برای اینکه منظورم فهمیده بشه از این کلمه استفاده کردم ولی یادمون باشه اگر روزی باهاشون برخوردی داشتیم احترام بگزاریم و به همون شکلی که خودشونو معرفی می کنند صداشون بزنیم.
