این روزها خبرهایی از ظهور یک ویروس جدید به نام HMPV شنیده می‌شود؛ ویروسی که درست مانند کرونا، زندگی ما را تهدید می‌کند و شاید زخم‌هایی که هنوز به طور کامل التیام نیافته‌اند را دوباره باز کند. این ویروس، با عفونت‌های تنفسی شدید و سرعت شیوع بالا، دوباره خاطرات تلخ آن روزهای سخت را زنده کرده است. شاید این بار اوضاع مثل قبل نباشد، اما چیزی که نمی‌توان انکار کرد، یادآوری همان دردها و ترس‌هاست که گویی تازه در گوشه‌ای از ذهن ما کمین کرده بودند.
کرونا فقط یک بیماری نبود؛ یک طوفان بود که از ریشه همه چیز را تکان داد. از دست دادن عزیزان، شاید سخت‌ترین بخش این قصه تلخ بود. خیلی‌ها نتوانستند حتی در آخرین لحظات کنار عزیزانشان باشند. مراسم‌هایی که با اشک و اندوه باید پر می‌شدند، با سکوت و فاصله‌گذاری برگزار شدند. این درد هنوز در دل خیلی‌ها باقی مانده؛ زخمی که هیچ دارویی برایش وجود ندارد.
قرنطینه‌های طولانی‌مدت، خانه‌های گرم و صمیمی را به زندان‌هایی بی‌روح تبدیل کرد. روزهایی که گویی هرگز به پایان نمی‌رسیدند؛ اضطراب، تنهایی و دلتنگی، هم‌دمان شب‌ها و روزها شده بودند. کودکانی که باید بازی می‌کردند و می‌خندیدند، پشت صفحه‌های آنلاین زندگی کردند. سالمندانی که باید در میان خانواده‌هایشان عشق را حس می‌کردند، ماه‌ها در انزوای مطلق ماندند.
کرونا فقط جان‌ها را نگرفت؛ خیلی‌ها رویاهایشان را هم از دست دادند. مغازه‌داران، صاحبان مشاغل کوچک، و کارگرانی که برای یک لقمه نان جان می‌کندند، در این بحران بی‌رحم زمین خوردند. برخی هر چه داشتند را از دست دادند و رویایشان برای آینده‌ای بهتر، مثل غباری در هوا محو شد.
یکی از تلخ‌ترین بخش‌های کرونا، همین فاصله‌هایی بود که از ما انسان‌ها ساخت. دست دادن، در آغوش کشیدن، یا حتی یک دیدار ساده، ناگهان به یک خطر تبدیل شد. این فاصله‌ها فقط جسمی نبودند؛ انگار دل‌هایمان هم از هم دورتر شدند. هنوز هم خیلی از ما داریم تلاش می‌کنیم این فاصله‌ها را پر کنیم.
حالا که دوباره نام یک ویروس جدید شنیده می‌شود، شاید باید بپرسیم: آیا آماده‌ایم؟ این بار تجربه داریم؛ واکسن داریم؛ شاید هم کمی بیشتر می‌دانیم که چطور باید مراقب خودمان و عزیزانمان باشیم. اما چیزی که بیش از همه اهمیت دارد، این است که یادمان باشد هیچ‌کس در این دنیا تنها نیست.
اگر چیزی از آن روزهای سخت یاد گرفته باشیم، این است که همدلی شاید تنها داروی واقعی باشد. کنار هم بودن، مسئولیت‌پذیری و مراقبت از یکدیگر، تنها چیزی است که می‌تواند ما را از این بحران‌ها عبور دهد. شاید زخمی که کرونا بر ما گذاشت، هنوز التیام نیافته باشد، اما این زخم می‌تواند ما را به انسان‌هایی قوی‌تر و مهربان‌تر تبدیل کند.
