آی پی او (IPO): در آی پی او، سهام جدید شرکت ایجاد می شود و توسط یک واسطه، پذیره نویسی می شود. واسطه در فرایند آی پی او با شرکت همکاری نزدیکی در اموری از قبیل قیمت آی پی او، رعایت الزامات نظارتی، خریدن سهام باقی مانده روی میز و فروش بعدی آن از طریق مذاکره دارد. به این ترتیب، سهم شرکت رقیق می شود و تعداد سهام در دست سهامداران قدیمی شرکت کاهش نمی یابد. پذیره نویس به شبکه ای از شرکت های تامین سرمایه، کارگزاری ها، صندوق های سرمایه گذاری، صندوق های بازنشستگی، و سایر نهادهای مالی دسترسی دارد (در ایران، پذیره نویسی توسط شرکت های تامین سرمایه، مشاور سرمایه گذاری، و نهادهای دیگر دارای مجوز مشاور سرمایه گذاری انجام می گردد). در آی پی او، اتفاقی مشابه افزایش سرمایه از محل سلب حق تقدم رخ می دهد و سهامداران جدید، با آوردن منابع نقدی، سهام جدیداً منتشره را در فرایند آی پی او خریداری می کنند و به این ترتیب، منابع جدیدی وارد شرکت می شود.
همان طور که از بند قبل می توان برداشت کرد، مفهموم آی پی او تفاوت بسیاری با فرایند مرسوم عرضه اولیه شرکت ها در بازار سرمایه کشور دارد، چرا که در بازار سرمایه ایران، اعم از اینکه شرکت در بورس عرضه شود یا در فرابورس، سهام جدیدی منتشر نمی شود، بلکه صرفاً سهام سهامداران موجود را در فرایند عرضه اولیه به عموم فروخته و منابع حاصل از عرضه اولیه، عمدتاً به عنوان جریان نقدی ورودی سرمایه گذاران قدیمی لحاظ می شود و منابعی وارد شرکت عرضه اولیه شده نمی شود.
پذیرش مستقیم (Direct Listing): این روش، معادل فرایند کنونی عرضه اولیه در کشور است که سهام سهامداران قدیمی به شکل عمومی در بازار فروخته می شود، بدون آنکه سهام جدیدی ایجاد شود. شرکت هایی که مایل به جمع آوری منابع جدید نیستند، از این روش استفاده می کنند.
شرکت های تحصیل شده با هدف خاص یا اسپک (SPAC): اسپک ها شرکت هایی هستند که عملیات تجاری آنها به شکلی نیست که بتواند الزامات بورس های مربوطه را تامین کنند (برای مثال، در ایران، شرط صورت های مالی حسابرسی شده برای دوره 3 ساله منتهی به عرضه اولیه، عدم زیان انباشته و ... وجود دارد)، به همین دلیل، عمدتاً صندوق های خصوصی اقدام به سرمایه گذاری در این شرکت ها می کنند (البته ممکن است برای عموم نیز جذاب باشند)، و اگر طی دو سال نتوانند الزامات لازم برای آی پی او را تامین کنند، باید منابع سرمایه گذاران را به آنها برگردانند.
