آخر هفته گذشته با نشر فیلم هنرمندی آقایی که ملبس به لباس روحانیت است و مدتهاست خود را طبیب همه دردها معرفی می کند و آتش زدن یک کتاب مرجع دانش پزشکی به عنوان اقدام نمادین از سوی وی و سایر مطالبی که در فیلم کوتاه منتشره وجود داشت، از جمله صلوات فرستادن حضار این نمایش یا تقاضای ظهور منجی آخر الزمان(عج)، موجی از واکنش های مختلف در اقصی نقاط جهان ایجاد شد. وجه مشترک بسیاری از واکنش ها این بود که چطور یک فرد با لباس دینی این گونه مبانی دینی که همانا احترام گذاشتن به علم و دانش و خرد و آگاهی است را آتش می زند؟ چطور افرادی در مجاورت وی از سر بی اطلاعی و ناآگاهی این اقدامات را با صلوات و ذکر دعا امری دینی جلوه می دهند و چطور بازیگران این نمایش هیچ نگرانی از این اقدامات نداشته اند که با افتخار آن را ضبط و انتشار داده اند؟
فارغ از تحلیل های فرهنگی یا جامعه شناختی و روان شناختی موضوع، همانگونه که مخاطبان کم وبیش اطلاع دارند از منظر حقوقی در مقررات کیفری کشور ما ماده 500 در قانون مجازات اسلامی از سال 1375هر فعالیت تبلیغی علیه نظام را منع کرده و برای آن مجازات پیش بینی نموده است. اگرچه اصل این ماده محل نقدهای بسیار قرار دارد و بسیاری از حقوقدانان یادآور شده اند که این ماده قانونی ریشه از نظام گذشته دارد(ماده 5 قانون مجازات مُقدِمین علیه امنیت و استقلال مملکت) و آزادی بیان شهروندان را در معرض خدشه جدی قرار می دهد و در عمل نیز کیفیت اجرای آن محل نقد و بحث های زیادی از گذشته تاکنون قرار داشته است اما به فرض اینکه این ماده قانونی به عنوان یک ملاک لازم الاجرای حقوقی مورد قبول همه در جامعه ما مدنظر قرار بگیرد، سئوال این است که آیا واضح تر از این نوع نمایش می توان اقدام تبلیغی علیه اسلام و نظام جمهوری اسلامی و روحانیت شیعه ترتیب داد؟ آیا اگر قرار بود عوامل ضد دینی و ضد جمهوری اسلامی کس یا کسانی را مامور کنند که کاری کنند تا اسباب تنفر جهانی و رویکرد منفی افکار عمومی ملی و جهانی را علیه روحانیت و اسلام و جمهوری اسلامی را فراهم سازد، چه می کردند؟ احتمالا یا باید برخی را اجیر می کردند که برخی اظهار نظرها یا رفتارهای خشونت آمیز و غیر منطقی در پوشش حمایت از نظام و انقلاب ارائه کنند تا مخاطبان بگویند عجب افراد غیر منطقی و خشونت طلبی هستند یا اینکه طراحی می کردند که با چه کاری ولو توسط افراد نا آگاه و غافل میشود به نسل جوان در سطح ملی و عموم مخاطبان در سطح جامعه جهانی این پیام را منتقل کرد که اصولا روحانیون از علم و دانش گریزانند و با آگاهی مبارزه می کنند، نمایندگانی از تفکر شیعی این گونه اسیر خرافات و موهومات ذهنی هستند و چون این نمایش ها را با آزادی کامل انجام می دهند و تاوانی برای آن نمی بینند پس مورد حمایت نظام هم هستند و دهها گزاره دیگر که میشود بر آن بنا نهاد و ذهن مخاطبان را جهت دهی کرد.
متاسفانه چند سالی است که چند نفر در لباس روحانیت یک چنین اقدامات و رفتارهایی را علیه علم و دانش پزشکی یا علوم دیگر در پیش گرفته و مریدانی گرد خود جمع کرده اند و علیرغم طرد از سوی علما در قم، در شهرهای دیگر به فعالیت خود ادامه می دهند. مخاطبان فهیم تشخیص می دهند که این افراد هیچ نمایندگی از سوی جامعه علمی دینی کشور ندارند، اما بسیاری از افراد دیگر به اشتباه می افتند و به همه تعمیم می دهند.
جا دارد مراکز دینی کشور از باب حراست از حریم هزاران تلاشگر بی ادعای دینی و مذهبی، از جمله اولین مدعیان مواجهه با این رفتارها باشند و مراجع قانونی نیز به جای اینکه ناقدان عملکردهای خلاف صاحب منصبان را مورد بی مهری قرار دهند به پیامدهای منفی جهانی عملکرد این قبیل افراد دوست نما ولی مخرب تر از هر دشمن اهتمام جدی تر نشان داده و توجه کنند که همین دوست نماها در پوشش دفاع از دین و انقلاب و سایر مفاهیم ارزشی گاه بدترین بمب های تبلیغی علیه نظام و انقلاب و کشور را منفجر می کنند که با صدها کار مثبت نمی توان اثرات منفی آن را از ذهن مخاطبان دور کرد.
