با توجه به اینکه فردی درون گرا هستم در صورتی که دچار چالش بی اختیاری ادرار شوم گمانم آن هست که علاوه بر مشکلاتِ مرسوم که همه ی عزیزانی که با این چالش درگیر هستند روبروی آنها قرار دارد، مشکلاتِ مازادی را هم برای خود به عنوان فردی درون گرا خواهم تراشید.
اگر زمانی من با این چالش روبرو شوم حسم آن است که هر روز من یک روز سخت خواهد بود، چون توضیح شرایطی که با آن دست و پنجه نرم میکنم برای اطرافیانم مشکل خواهد بود.
اینکه سر کار مدام استرس این را داری که زمانی مشکلی پیش نیاید چون همکاران اطلاعی از شرایط تو ندارند، گرچه اگر هم در جریان شرایط باشند ممکن است با تمسخر (به دلیل عدم آگاهی و یا به خاطر اینکه فرهنگ سازی درستی در این مورد نشده) واکنش نشان دهند.
و یا حتی زمانی که بیرون هستم در حال خرید، منتظر تاکسی، یا حتی در اتوبوس و مترو، در حال پیاده روی یا در کافه کنار دوستانت و طبیعی است با قشری متکثر در این محافل روبرو هستیم و هر شخص میتواند واکنشی متفاوت، عجیب و یا نگاهی از روی ترحم داشته باشد.
و تمام این واکنش ها در ذهن من باقی میماند و شاید تا مدت زیادی باعث رنجش و آزارم شود و بنابراین در طول روز فشار زیادی رو متحمل میشوم و این بار را با خود به خانه می آورم.
اگر چه حتی زمانی که در خانه ی خود هستی و مهمان غریبه داری که دوست نداری به خاطر شرایط تو آزرده خاطر شود یا عزیزانت رو مجدد و مکرر نگران کنی ممکن است در خانه هم این وزنه را روی دوش داشته باشی؛
بنابراین اینکه تمام شبانه روز را با اضطراب سپری کنی که اتفاقی رخ ندهد که با واکنش نامناسبی روبرو شوی بسیار فرسایشی و ویران کننده است.
امید من آنست که به جایی رسیم که فرهنگ سازی در این مورد را جدی بگیریم و سعی کنیم مشکلاتی که این عزیزانمان با آن روبرو هستند را به عرصه ظهور گذاریم و به آحاد جامعه نشان دهیم تا بتوانیم مشکلاتشان را درک کنیم و در مواجه با این افراد رفتار مناسب تری داشته باشیم که کنار ما احساس آرامش داشته باشند نه آنکه انزوا را ترجیح دهند به بودن در اجتماع.
#یک_روز_جای_من
